Niets voor jullie

Lotje Deelman was redactiechef van ELLE Eten, werkt al bijna 15 jaar voor de Allerhande en werkte achter de schermen aan televisieprogramma’s als MasterChef, de Worsten van Babel On Tour en De Nieuwe Lekkerbek. Ze at varkenspoot met Anthony Bourdain en flirtte met Gordon Ramsay in zijn Aston Martin. Lotje is (co-)auteur van meer dan tien kookboeken en is in haar keuken op het Drentse platteland nooit te beroerd om iets in de fik te steken. Op FavorFlav ventileert Lotje wekelijks wat haar bezighoudt. Met deze keer: Lotje wordt keihard uitgelachen, maar wie lacht er nou eigenlijk het laatst?

Spoiler alert: in deze column gebeurt helemaal niets. Ja, ik koop aan paar pannen, zo tegen het einde.

Ik ben mijn hele leven nog nooit uitgelachen. Op de een of andere manier nodig ik daar niet toe uit, tot uitlachen. Tot ik in Drenthe ben gaan wonen. De meeste mensen schijnen het heel grappig te vinden dat iemand vrijwillig in Drenthe woont. Drenthe schijnt de grappigste provincie te zijn om in te wonen. Geen idee waarom. Zo grappig dat veel mensen het niet kunnen laten om er sarcastische opmerkingen over te maken. En me dus uit te lachen.

Prosecco-rups

Sukkels, denk ik dan, maar ik zeg niks. Jullie begrijpen er niets van. Horen jullie de vogels fluiten als je wakker wordt, en daarachter alleen maar stilte? Elke dag opnieuw? Ruiken jullie gemaaid gras in de zomer, en eekhoorntjesbrood in de herfst? Staan jullie nooit meer in de file? Voelt jullie huis als een vakantiehuis waar je nooit meer uit hoeft? Wandelen jullie op zaterdagochtend in de schaduw van oude eiken over een rommelmarkt waar iedereen elkaar goeiedag wenst (ondanks de prosecco-rups) en koffie met heel veel appelgebak en heel veel slagroom maar drie euro kost?

Ze zijn het eerste dat ik zie, die ochtend. Op de hoek van de straat, op de grond. Bij de allereerste kraam. De zon valt er precies op en ze stralen me tegemoet. Het lijken wel juwelen. Mijn hart maakt een sprongetje, maar als  doorgewinterde rommelmarktbezoeker houd ik mijn emoties in bedwang. Ik til eerst een paar volstrekt debiele voorwerpen die in de buurt ervan staan nonchalant op, en vraag dan terloops: “Kost die koperen pannenset?”

Fabrication Française

De mevrouw van de kraam haast zich naar me toe en zegt verontschuldigend dat ze best duur zijn, die pannen. Nou ja, duur, zegt ze, het is maar hoe je het bekijkt. Ze legt uit dat koperen pannen heel bijzonder zijn, voor wie van koken houdt. Dat echte chefs er vaak in koken, vooral in Frankrijk, waar deze pannen dan ook gemaakt zijn. Kijk maar, het staat er ook op. Fabrication Française. Dat betekent Made in France, maar dan in het Frans.

Koffietijd

In een flits zie ik het andere koper uit mijn leven. De drie pannen die ik achteroverdrukte na heel hard werken bij Koffietijd, voor elk seizoen één. De peperdure koperen koekenpan die ik aan mijn zoon gaf, omdat ik zó blij was dat hij kok wilde worden. De cannelé-vormpjes die ik kocht na tv opnames in Frankrijk in een keuken waar wel tweehonderd koperen pannen hingen. Soort troostprijsjes, die piepkleine vormpjes. Koper is goud man. En bijna net zo duur.

Marters en kelims

Ik neem ze, zeg ik, en reken lachend vijfenzestig euro af. Voor vijf pannen. Pakt U ze maar in, dan kom ik ze straks halen. Ik struin de markt verder over. De opgezette marters, vlinders en geweien sla ik over deze keer. Die helemaal gepoetste Berkel weegschaal misschien, voor twee tientjes? De kelim (echt)? Die vintage leren bok uit een gymzaal voor een tiende van de Amsterdamse prijs? Meer iets voor een loft. Ik denk de hele tijd aan mijn pannen, en wat ik er allemaal in ga koken, en aan al dat geld dat ik er niet voor betaald heb. Lach mij maar uit hoor, met zijn allen. Blijf maar lekker weg. Niets voor jullie, Drenthe.

Meer columns van Lotje lezen? Kijk dan hier.