Als je op vakantie gaat om te eten; de struggle is real
Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Sunday Roast deelt ze haar verwonderingen. Deze week: de struggle van het eten op vakantie.
Ik ben zo’n type die op vakantie dertig rondjes door het centrum van een stadje stekkert, alle achterafstraatjes afspeurt op verborgen uithangborden van lokale taverna’s gevuld met locals en uiteindelijk eindigt bij die ene tent die in het begin al het leukst leek. Maar dan met het gevoel alsof ik een paard op kan en chagrijnig reisgezelschap inclusief zere voeten. Met mij naar een ander oord is reuzegezellig.
Niets lekkers te kanen
Hier te plastic, daar te rustig, and god forbid er staan plaatjes op de menukaart. Voor je eigen bestwil en zelfbehoud zou ik mensen die met mij op reis gaan altijd adviseren om me vooraf onderzoek te laten doen. Natuurlijk heb ik het nog steeds over die gruwelijke gegrilde aubergines van het Griekse opaatje op die uithoek waarvan ik überhaupt niet wist dat er iets te eten te krijgen was. Maar dat terzijde. Ik kan panikeren bij het idee dat er niets lekkers te kanen of drinken te krijgen is.
Geluk bij een ongeluk
Zo ook die keer in Italië. Op drie keer struikelen van Como ligt Fagetto Lario. Met maar één restaurant annex bakkerij annex dorpswinkel annex clubhuis en het zou me niets verbazen als de huisarts hier ook praktijk hield. De plastic stoelen waren vergane-glorie-wit en op tafel lagen geblokte kleedjes, misschien was het zelfs zeil. De verlichting stond op volume tl-balk en de voetbalwedstrijd overstemde soms het gerammel van pannen uit de keuken. Niet mijn eerste keus, maar ik stevende op een break-up af dus streken we neer. Ik gidste mezelf de menukaart door met mijn 14 woorden Italiaans, want Engels was geen optie, en in mijn herinnering was alles wat ik hier at tegen het orgastische aan zo lekker. Don’t judge a book by it’s cover, of-zo-iets. De pizza’s die over de rand van het bord uitstaken, de gigantische antipasti-planken en een tagliatelle met gamberini zo fenomenaal dat ik morgen weer zou willen gaan om de hele avond alleen al boven dat bord te hangen. We aten voor 9 euro per persoon inclusief ruime hoeveelheid wijn en we hebben hier vijf van de zes avonden gegeten. Eén keer Como zelf geprobeerd op een gelikt terras voor drie keer de prijs van Fagetto, ik ben nog aan het bijkomen van de belabberde service en kwaliteit.
Nu snap je misschien hoe het komt dat ik een vakantierecidivist ben, ik ga terug om te eten. Dit was de geluk-bij-een-ongeluk-ervaring waar ik nog steeds over vertel.
Kakkerdekak
In het kader van terugkeren boekte ik vorige week een weekend Ameland. De laatste keer zat ik daar in stormachtig november en het was in mijn hoofd heel heerlijk en romantisch. Ik herinnerde me lange strandwandelingen, flessen wijn bij een vuurkorf op het terras, een beachclub onder de vuurtoren waar ik wilde wonen en het bizar gezellige restaurant van de laatste avond wat ook een hotel bleek te zijn. De kamer was snel gereserveerd. Ik dacht al aan ons eerste avondmaal daar, een kraakvers ontbijt de volgende ochtend en… Ineens herinnerde ik me dat ik daar verder helemaal niet lekker had gegeten. Kak. Kakkerdekak. Kak.
Het zekere voor het onzekere
Een klein beetje zuur, maar toch met hoop want het was per slot van rekening jaren geleden, sloeg ik aan het googelen. TheFork pruttelde er een lijstje uit waar ons hotel-annex-restaurant inderdaad bijna bovenaan de lijst prijkte, maar even snel rekenend zaten we dan nog met zeker met zes momenten waarop we onszelf moesten bedruipen. Iemand noemde een strandtent, wat inderdaad de bewuste beachclub bleek te zijn en sindsdien denk ik alleen nog maar aan de belabberde Italiaan waar de lasagnebladeren niet gaar waren, het steakhouse waar je iemand neer kon knuppelen met entrecote en de lunchroom waar ik alleen maar uiensoep durfde te bestellen.
En ineens ben je zo iemand. Ik twijfel nu dus of ik alvast alle middagen en avonden moet reserveren in het hotel, zoals toen in Fagetto. Gewoon het zekere voor het onzekere.
Lees ook:
