Eddie’s eetergernissen: waarom moet die keuken klokslag negen uur dicht?

Adeline (roepnaam: Eddie) houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Eddie’s eetergernissen lees je dat laatste. Dit keer: waarom sluiten de keukens in de horeca al om negen uur?

Het gebeurt me vaak, dat ik zo rond de klok van acht uur richting half negen binnen kom drentelen en dat ik dan zo’n peinzende ober tref. Een tafeltje kan nog wel, maar of ik dan wel een beetje op wil schieten, want de keuken sluit om negen uur. En als je dan onder die enorme tijdsdruk een bestelling plaatst, dan hoor je de chef-kok vaak net iets te hard in de keuken de pan weer op het vuur flikkeren. Flikkeren ja, iets anders valt er niet van te maken.

Te laat voor het toetje

Bij voorkeur ben ik zo veel en vaak als ik kan aan de zuidelijke kant van Europa. En daar is eigenlijk alles altijd laat. Ik vind dat mooi. Ontbijten mag laat (of niet), de lunch is ergens halverwege de middag, het diner begint ver na kinderbedtijd, zelf naar bed gaan is pas rond middernacht en vaak zijn de mensen zelf ook wat laat. Kniesoor, want dat hoort nou eenmaal bij het ritme van het leven daar. Ik hou van dat ritme, ik gedij goed op dat ritme en het liefst wil ik nooit meer anders. Maar er is één probleempje. Het moment dat ik weer in Nederland kom, dan moet ik de confrontatie aan met onze belachelijke sluitingstijden.

Ik kreeg pas nog te horen dat ik te laat was met het bestellen van een toetje. Te láát voor een toetje? Er bestaat niet zoiets als te laat zijn voor toetjes. Toetjes mogen tot diep in de nacht. Maar dat ging niet op bij dit restaurant, want daar was de keuken vermoedelijk al schoon en de chef zat al met één been in de auto naar huis. Vertel dit in zuidelijk Europa en ze denken dat je niet goed snik bent. De keuken dícht? Nog vóór je laatste gasten vertrekken? Zoiets bestaat niet.

Langzaam aan

Weet je wat zo mogelijk nog erger is? Dat ze aan shifts doen, maar wel de oude sluitingstijd van de keuken handhaven. Met een beetje pech zit je voorgerecht net in je holle kies en moet je meteen door naar het hoofdgerecht en of je dan alvast even na wil denken over het dessert. Waarom toch altijd zo’n haast, mensen?

Ik pleit voor een nieuw ritme. Om negen of tien uur op je dooie akkertje aanschuiven, zodat je eindeloos samen kunt tafelen en pas rond middernacht met een volle buik naar bed gaat. Het is vast allemaal niet jofel voor je spijsvertering, maar dan doet die het ook gewoon maar wat langzamer aan.

Lees ook:

• Eddie’s eetergernissen: van dat onmogelijke servies om van te eten
• Pech voor je: zo gezond is die wakamé-salade helemaal niet
• Tips voor de beste, makkelijkste pastasalade