Ac-cen-tu-ate the Positive
Lotje Deelman was redactiechef van ELLE Eten, werkt al bijna 15 jaar voor de Allerhande en werkte achter de schermen aan televisieprogramma’s als MasterChef, de Worsten van Babel On Tour en De Nieuwe Lekkerbek. Ze at varkenspoot met Anthony Bourdain en flirtte met Gordon Ramsay in zijn Aston Martin. Lotje is (co-)auteur van meer dan tien kookboeken en is in haar keuken op het Drentse platteland nooit te beroerd om iets in de fik te steken. Op FavorFlav ventileert Lotje wekelijks wat haar bezighoudt. Met deze keer: de twijfel van de columnist.
Ik heb een lijstje in mijn telefoon, met ideetjes voor deze column. Soms kijk ik er weken niet naar, soms krabbel ik er elke dag een paar dingen bij. Sommige notities zijn niet meer te volgen, als ik ze teruglees. ‘Duurzaam My way’ bijvoorbeeld. WTF bedoelde ik daar dan mee? Ik? Iets met duurzaam? Wat dan? Waarom? Of: ‘Met M. vogel embryo dingetje eten – zie bucketlist’. Geen idee, beetje luguber ook wel. Deleten mag niet, heb ik met mezelf afgesproken. Misschien wordt het later nog briljant. Beetje zoals die Dr. Martens die je al die jaren bewaard hebt, onderin een kast.
Van der Valk
‘Wat eten kickboksers, of zigeuners, of asielzoekers’ is misschien wel een goeie. Of: ‘Hoe is het toch met…?’ en dan volgt een lijstje met vergane glorie (Martha Stewart, Jeffrey Steingarten, Nigella Lawson). Maar weet iemand nog wel wie dat zijn? En kan het iemand iets schelen? ‘Chef’s Table helden’ of ‘Pellegrino Top iets gasten’ is misschien een betere invalshoek, maar wel een beetje pretentieus. Dichter bij huis. ‘Chef’s tattoos’? ‘De verjaardag van mijn moeder’? ‘Mijn zwak voor Van der Valks’? Dit zijn nog steeds mijn eigen aantekeningen hè…
Stiltecolumn
Ik was altijd best tevreden met mijn mening, maar nu weet ik het even niet meer. Iedereen lijkt er tegenwoordig eentje te hebben, een mening. Een heel chagrijnige, of een burgerlijke of een bange (of is dat hetzelfde?) of een lelijke. Wat moet je er mee, met de mening van een ander? Ergo: wat moet een ander met die van mij? Moet ik niet eens een stiltecolumn schrijven, of eentje helemaal zonder mening? Is dat misschien iets? Of is dat gek?
Dikke kont
Ik check mijn oude columns op de aanwezigheid van mening. Moestuin: lekker luchtig, mening over mezelf. Vieze woorden: mening, maar dan grappig. Culinair fundamentalisme: vette mening over het hebben van een mening, dus dat kun je dan weer tegen elkaar wegstrepen volgens mij. Mijn dikke kont: feit, geen mening. Valt allemaal best mee dus, als ik het zo teruglees.
Tupperware Party
Ik krijg er weer zin in. ‘Vliegvissen’. Die column moet ik nodig gaan schrijven. Dat is zó cool om te doen, dat vindt echt iedereen leuk. Behalve mensen die dat zielig vinden voor die vissen natuurlijk. Shit. Die dan weer niet. Oké. ‘De Tupperware Party – bestaat dat nog?’ dan. Die is leuk. Een feestje. Met plastic, dat dan weer wel. Kan dat nog wel, plastic?
Ga weg allemaal, met je mening! Ik wil ‘m niet!
Meer van Lotje lezen? Hier vind je al haar columns.
