Bijna dood

Lotje Deelman was redactiechef van ELLE Eten, werkt al bijna 15 jaar voor de Allerhande en werkte achter de schermen aan televisieprogramma’s als MasterChef, de Worsten van Babel On Tour en De Nieuwe Lekkerbek. Ze at varkenspoot met Anthony Bourdain en flirtte met Gordon Ramsay in zijn Aston Martin. Lotje is (co-)auteur van meer dan tien kookboeken en is in haar keuken op het Drentse platteland nooit te beroerd om iets in de fik te steken. Op FavorFlav ventileert Lotje wekelijks wat haar bezighoudt. Met deze keer: de risico’s van een modern bestaan.

Aan leuke dingen denken. Dat werkt altijd. Je verjaardag bijvoorbeeld, da’s altijd een goeie. Net als toen je klein was. Wat wil je eten op je verjaardag? Wat wil je voor kadootjes? Blijven ademhalen. Door je buik. Mijn verjaardag. Verjaardag, geboortedag, geboren, leven, dood, graf, begraven. Terug bij af. Werkt niet. Iets anders dan. Je nieuwe pizzasteen. Pizzasteen, pizza, Italië, steen, steengroeve, marmer, grafsteen, doodskist. Niks werkt. Ik zit gevangen. Ik wil dit niet. Ik kan dit niet. Hoe heb ik zo stom kunnen zijn… Zo stom om een kamer in een capsule-hotel te boeken.

Beetje eng

Een paar uur eerder check ik probleemloos in bij een computer en krijg ik daar ook het polsbandje voor mijn kamer, kamer 302. Als ik de lift uitstap, bots ik tegen een muur. Geen echte muur, maar eentje van warme oude lucht. Best een beetje warm hier op de gang van het capsulehotel op de derde verdieping in de zomer om half twee ’s nachts. Ken je die pakhuizen met boxen met roldeuren, waar je tijdelijk spullen op kunt slaan? Daar doet het nog het meeste aan denken. Allemaal opslagruimtes, met nummers op de deuren. Alleen liggen hier slapende mensen opgeslagen. Beetje eng wel eigenlijk.

Moderne dingetjes

Op de vierkante meter waar ik nog rechtop kan staan in 302 kleed ik me uit en kruip ik (letterlijk) het bed in. Het plafond is vlakbij. Heel vlakbij. Te vlakbij. Er zijn twee piepkleine raampjes met een paar gammele lamellen ervoor, waardoor je de andere capsules en de permanent fel verlichte gang kunt zien. Ik duw de lamellen dicht (anders ziet iedereen me liggen), trek het synthetische dekbed over me heen en probeer te doen alsof er niks aan de hand is. Alsof ik gewoon heel ontspannen de nacht doorbreng in een gekke hippe moderne hotelkamer in een wereldstad, best leuk en weer eens wat anders en je moet ervoor openstaan toch, gekke moderne dingetjes die op je weg komen.

Dierentuin

Een half uur later doe ik het licht weer aan. Ik download licht panisch de hotel-app, waar een enthousiaste sticker op de muur me over vertelt. Misschien zit er airco in die app? Een ventilator? Een hulplijn? Een zenmeditatie? Niks van dat alles. De Euromast zit erin. De dierentuin. Licht weer uit. Anderhalf uur en heel veel claustrofobische gedachtes later trek ik de glimmende polyester kimono aan die aan het piepkleine stukje muur hangt. Ik loop door de bedompte gangen over smoezelig tapijt op blote voeten naar de wc. Geen wc-papier op de wc. Wel muziek. Stomme.

Rubber

Terug in mijn graf probeer ik wat zuurstof binnen te krijgen door een van mijn Vans tussen de deur te klemmen. Na een paar onrustige minuten met een streepje zuurstof trek ik hem snel weg als ik stemmen op de gang hoor. Het rubber van de deur trekt een zwarte streep op het witte canvas van mijn schoen. Ik geef de hoop op slapen op en probeer wanhopig te Netflixen. De wifi doet het maar af en toe en in de pauzes die er vallen in mijn aflevering Hyper Hardboiled Gourmet Report zie ik in mijn hoofd flarden van films waarin mensen levend begraven of met een label aan hun teen een rvs wand ingeschoven worden.

Om half acht val ik uitgeput toch nog in slaap. Om half negen gaat de wekker. De douche is niet heel schoon en het schuim heet iets met Karma, maar ik kan er rechtop in staan.

Meer columns van Lotje lezen? Kijk dan hier.