De moestuin: not for the faint of heart
Lotje Deelman was redactiechef van ELLE Eten, werkt al bijna 15 jaar voor de Allerhande en werkte achter de schermen aan televisieprogramma’s als MasterChef, de Worsten van Babel On Tour en De Nieuwe Lekkerbek. Ze at varkenspoot met Anthony Bourdain en flirtte met Gordon Ramsay in zijn Aston Martin. Lotje is (co-)auteur van meer dan tien kookboeken en is in haar keuken op het Drentse platteland nooit te beroerd om iets in de fik te steken. Op FavorFlav ventileert Lotje wekelijks wat haar bezighoudt. Met deze keer: een dappere poging om eigen groenten te gaan verbouwen.
Op een ochtend, eind mei 2018, kronkelden ontelbare harige geel-zwarte rupsen over mijn roomblanke baby-bloemkooltjes. Aan het einde van diezelfde dag hadden ze ze bijna helemaal opgevroten. Nog een paar doorzeefde, slappe bloemkoolroosjes herinnerden aan hun eerdere, ogenschijnlijk veelbelovende bestaan. Gewoon een beetje pech, dacht ik toen nog. Zal ze dus nooit zien opgroeien, die bloemkolen, laat staan opeten. Kan gebeuren. Get over it. Jammer. Dat wel.
Een eigen moestuin, dat was een van mijn enthousiaste goede voornemens van het afgelopen jaar. Met een heleboel slasoorten en snijbiet in alle kleuren van de regenboog en courgettebloemen en nog veel meer lekkere dingen, veel lekkerder dan van de supermarkt. Een niet erg doordacht, maar charmant en ook best dapper voornemen, vond ik zelf. Ik heb namelijk het tegenovergestelde van groene vingers. Als ik naar een plant kijk, gaat-ie al dood. Ik begrijp niks van planten. Ik heb respect voor ze, ik kijk graag naar ze, ik maak geen ruzie met ze, maar mijn vrienden zijn het niet. Dat ging dus veranderen, in 2018.
Die met die kutnaam
Half juni oogstte ik mijn eerste bietjes. Vier soorten had ik geplant. Geplant, want zaaien leek me meer iets voor gevorderden. Gele, oranje, rode en chioggia. Visueel prima bietjes. Ik heb er nog foto’s van gemaakt en verstuurd in een groepsapp met allemaal culi’s en dat doe ik anders nooit, iets modern delen. Je zag er aan de buitenkant echt niks aan. Roosteren, ging ik ze. Absoluut de beste manier om die heerlijke zoetige, aardse smaak van zelfverbouwde biet naar boven te halen, moet ik gedacht hebben.
‘Jammer’, mompelde ik die avond aan tafel. Best weinig smaak hadden ze, die bietjes. Geen, om precies te zijn. De gele niet en de oranje niet en die met die kutnaam die iedereen altijd verkeerd uitspreekt niet en ook de gewone rode niet, maar ach, nou ja, toch heel leuk, bietjes uit eigen moestuin. De bakplaten vol die ik had gemaakt om weg te geven en in te vriezen, gooide ik stilletjes weg. Geeft niks. Schouders eronder en door.
Verdrinken in bier
Een week of drie later hadden de slakken de andere kolen (de groene, de witte én de rode) te pakken. Waar ooit gladde, strakke dicht aaneengesloten bladeren zaten, zat nu meer gat dan blad. ‘’s Nachts opstaan en ze een kilometer of tien verderop afvoeren’, zei de ene bloedfanatieke moestuinblogger. ‘Doodknijpen’, adviseerde de ander. ‘Zeker ook de eitjes. Of verdrinken in bier, dat kan ook.’ Jezus. Waar was ik in verzeild geraakt?
Bittere andijvie
Ik voelde dat mijn behoefte om ten strijde te trekken tegen de fauna om de flora te redden heel snel afnam. Water geven, okay, onkruid wieden, tot daaraan toe. Maar moord? Kidnapping? Ze zijn vast niet eens zo lekker, die rode kolen, en ik heb tenslotte altijd nog de spitskolen. Dacht ik toen. Een week later hadden de konijnen de spitskolen te pakken. Tot op de vochtige, zwarte aarde afgekloven.
Niet lang daarna heb ik mijn moestuin teruggeven aan de natuur. Ze mogen het hebben, die bittere andijvie en die doorgeschoten venkelknollen. Zij woonden hier eerder dan ik, die rupsen en die koolwitjes en die slakken, die reeën en die konijnen.
Kan er eigenlijk wel mee leven, in 2019, met zonder groene vingers.
Meer van Lotje:
