Heb ik weer…
Lotje Deelman was redactiechef van ELLE Eten, werkt al bijna 15 jaar voor de Allerhande en werkte achter de schermen aan televisieprogramma’s als MasterChef, de Worsten van Babel On Tour en De Nieuwe Lekkerbek. Ze at varkenspoot met Anthony Bourdain en flirtte met Gordon Ramsay in zijn Aston Martin. Lotje is (co-)auteur van meer dan tien kookboeken en is in haar keuken op het Drentse platteland nooit te beroerd om iets in de fik te steken. Op FavorFlav ventileert Lotje wekelijks wat haar bezighoudt. Deze week: dat het soms ook weleens even niet lekker loopt.
Dat heb jij toch ook? Dat je als je niet kunt slapen, je geen schaapjes telt maar lamskoteletjes? En al die andere culinaire hoogtepunten uit je leven? Ik begin dan gewoon bij eentje die me te binnen schiet. Bijvoorbeeld de eerste Daim-reep na een achterlijk lange langeafstandswandeling met mijn ouders in een land met veel meer bergen dan dalen.
De eerste krak van de karamel tussen je tanden, die troostende romige, gladde, beetje foute melkchocola. Als ik die ‘op’ heb (in mijn gedachten en in bed dus hè), associeer ik vanzelf naar de volgende: via een bord pasta met vongole in de buurt van Napels naar sushi om zeven uur ’s ochtends op de vismarkt in Tokio en dan via key lime pie en een broodje gloeiendhete kroket naar stamppot zuurkool met spekjes. Dat doen jullie toch ook altijd, als je niet kunt slapen?
Vergadering
Je kent ze wel. Zo’n dag dat het gewoon niet lekker loopt, tussen jou en de rest van de wereldbevolking. Dat je een grap maakt en dat iedereen je glazig aan blijft kijken. En niemand lacht. Dat je in een vergadering iets dat nogal gevoelig ligt tóch zegt, omdat je denkt dat iedereen dat ook vindt. En dat je dan totaal geen bijval krijgt en iedereen opeens heel druk met zijn telefoon is. Een dag waarop in de volle trein iedereen zijn tas pontificaal op de lege stoel naast hem heeft staan en iedereen die je spreekt naar Game of Thrones of The Handmade’s Tale kijkt en nog nooit van Sons of Anarchy gehoord heeft. Zo’n dag.
Brothers from another mother
Op zo’n dag denk ik aan jullie. Aan al die mensen in andere huizen met andere banen en andere kleren die ook heel heel vaak en heel veel over eten praten. En aan eten denken. En eten. Mijn food-brothers from another mother, zeg maar.
Want jullie hebben toch ook altijd dat je op vakantie het liefst op dag één naar een zo groot mogelijke supermarkt gaat om daar uren rond te dwalen? Jullie balen toch ook als je op een andere vakantie in een hotel zit en dan op een ochtend toevallig op zo’n mooie ouderwetse overdekte markt beland en daar dan niks kunt kopen omdat je geen keuken tot je beschikking hebt?
Bologna
Jullie spelen toch ook culi-spelletjes met jezelf, zo van: als ik nog maar één ding zou mogen eten, wat zou dat dan zijn? Pizza? Ganzenlever? Of: als ik zou moeten kiezen tussen nooit meer witte wijn of nooit meer witbrood, wat zou ik dan kiezen? En hebben jullie ook dat je bij een quiz op de televisie alle vragen over eten meteen weet en de kandidaten die het antwoord niet weten echt heel erg dom vindt? Want wie weet er nou niet hoe gevulde deegrondjes uit Bologna heten en wel hoeveel kilobyte een megabyte is?
Wentelteefjes
Jullie fantaseren toch ook wat je op de kaart van je imaginary restaurant zou zetten? Sowieso iets met béarnaisesaus, waarschijnlijk ook wentelteefjes en zeker die spaghetti vongole. Jullie worden in vergelijking met anderen toch ook best weinig bij mensen te eten gevraagd, omdat niemand voor je durft te koken? En als jullie alles zouden eten wat jullie zouden willen en nooit meer zouden sporten, dan zouden jullie toch ook drie keer zo dik zijn?
Jullie delen de wereld toch ook stiekem in op mensen die van eten houden en mensen die niet van eten houden? En komen er dan toch ook achter dat je veel meer vrienden hebt dan je dacht, op die dag dat het niet lekker liep en je, heel eventjes, ‘heb ik weer’ dacht?
Lees meer van Lotje:
