Gewoon omdat het lekker is

Lotje Deelman was redactiechef van ELLE Eten, werkt al bijna 15 jaar voor de Allerhande en werkte achter de schermen aan televisieprogramma’s als MasterChef, de Worsten van Babel On Tour en De Nieuwe Lekkerbek. Ze at varkenspoot met Anthony Bourdain en flirtte met Gordon Ramsay in zijn Aston Martin. Lotje is (co-)auteur van meer dan tien kookboeken en is in haar keuken op het Drentse platteland nooit te beroerd om iets in de fik te steken. Op FavorFlav ventileert Lotje wekelijks wat haar bezighoudt. Met deze keer: koken, gewoon omdat het lekker is.

Dat koken a means to an end is, is natuurlijk allang achterhaald. Als het alleen maar te doen was om iets op tafel te zetten om in leven te blijven, dan hadden we geen Michelinsterren, geen MasterChef en geen Lindenhofs en Duikelmans.

Ik selecteer soms kandidaten voor kookprogramma’s. Tijdens de auditierondes vertellen mensen de meest hartverscheurende verhalen over waarom ze koken. Ik hoorde zo voor het eerst dat je je echt uit de put kunt koken. Er zijn mensen die zich door scheidingen, ongeneeslijke ziektes, familieruzies, burn-outs, dode huisdieren en faillissementen heenkoken. En niet een paar, maar een heleboel. Verhalen, soms grappig, soms droevig, soms tenenkrommend, waarmee je een televisieprogramma op zich zou kunnen vullen. Koken leidt af, koken verbroedert, koken relativeert, koken heelt. Je hoeft er nooit heel diep bij na te denken, maar moet er wel bij focussen. En dan is er altijd die whisky-zeezout-karamel-chocoladetaart, vegan rijsttafel of epische boeuf bourguignon aan het eind. Een mooiere win-win ken ik niet.

Toch hoor ik nooit een kok of een culi of zelfs maar een foodblogger zeggen dat-ie iets maakt omdat het zo lekker voelt. Ja, voelt. Dus niet smaakt, maar lekker voelt. Dat heb ik dus wel.

Zelfingenomen

Deeg is er een. Het kneden hoeft van mij echt niet per se met de hand. Duurt lang. Ik hou het meest van het moment dat je het deeg uit de kom van de KitchenAid haalt en het voor het eerst in je handen houdt. Alsof je het weegt. Een combinatie van temperatuur (soort van koele lichaamswarmte) en gewicht (zwaar en licht tegelijk). Brutaal tegensprekend als je er met je vinger in drukt. Deeg is een first time right ding: je voelt meteen of het goed zit. Gevolgd door een korte rush van tevredenheid, op de grens van zelfingenomenheid. Lekker is dat.

Ook heel lekker: snijden. Met een lekker scherp koksmes. Eentje met de perfecte balans en het goeie gewicht. Groot genoeg om je cool te voelen maar niet zo groot dat je er overmoedig of, erger nog, onzeker van wordt. Met een handvat dat precies past en heel vertrouwd voelt, als je lievelingsspijkerbroek. Als je eenmaal lekker aan het snijden bent, wil je er eigenlijk niet meer mee ophouden.

Autistisch

Anders, maar ook lekker: thuis autistisch mise en placen. Alles helemaal hysterisch netjes voorbereid in dezelfde bakjes van dezelfde grootte en hetzelfde materiaal op je aanrecht klaarzetten. Alsof je een kookprogramma gaat presenteren, of in het beste restaurant van de wereld werkt, maar dan dus gewoon een pastaatje voor jezelf gaat maken. Fucking lekker gevoel, toch? Volgt iemand me nog?

In the zone

Nog eentje dan: als je tijdens het koken opeens helemaal in the zone bent. Beetje dat Remy in Ratatouille gevoel, dat iemand anders die écht heel goed kan koken je handen bestuurt. Dat alles vanzelf gaat, alle handelingen moeiteloos zijn, en dat je dan ook nog geniale culinaire ingevingen hebt terwijl je bezig bent. Helemaal in het moment zijn en er tegelijkertijd niet helemaal bij.

Man, da’s ook lekker…