Real life: dit horeca probleem staat onze vriendschap in de weg
Sofie is al jaren bevriend met Monica. Maar toch is er iets waar ze echt niet meer tegenkan. Hoe Monica personeel in de horeca behandelt. ‘Ik ben inmiddels op het punt gekomen dat ik onze jarenlange vriendschap hierdoor wil verbreken.’
‘Monica en ik… we kennen elkaar al jaren. We wonen bij elkaar in de buurt en hoewel we elkaars deur niet platlopen, zien we elkaar best vaak. Monica is gastvrij, heeft humor en kan ontzettend goed koken. Die liefde voor eten is wat ons verbindt. We wisselen vaak recepten uit en gaan ook regelmatig samen uit eten. En daar wringt ‘m de schoen. Want hoe Monica zich gedraagt tegen horecapersoneel… Ik vind het verschrikkelijk!
Te zout, te koud
Waarom doet ze dat toch? Iedere keer weer. Het begint altijd zo onschuldig. We gaan uit eten, we lachen, we proosten, en dan… de omslag. De toon die ze aanslaat. Die kilte in haar stem, alsof de ober in kwestie niet meer is dan een machine die haar wensen moet uitvoeren. “Dit is al koud!, Dit is te zout! Wat een amateuristische bediening!” zegt zegt ze dan, luid genoeg dat het personeel het kan horen.
En ik… ik zit ernaast. Ik glimlach zwakjes naar de ober, als een soort compensatie, alsof dat genoeg is om haar gedrag ongedaan te maken. Maar het voelt alsof ik faal. Door niets te zeggen, stem ik in met dit onbeschofte gedrag van haar.
Tranen in haar ogen
Laatst gebeurde het weer. We zaten in een redelijk nieuwe zaak waar het personeel nog niet helemaal op orde was. Ik wist dat, omdat ik online behoorlijk wat vacatures voor de bediening had zien staan. Ook op het toilet hing een flyer met ‘personeel gevraagd’. Monica kwam vrolijk binnen, maar al snel begon haar ontevreden houding overhand te nemen. Een jong meisje wilde haar glas van tafel halen waar nog een drupje wijn inzat. De tóón die ze aansloeg! Hoe onprofessioneel om haar glas weg te nemen! Wist het meisje wel hoe duur een glas wijn tegenwoordig kost!
Mijn maag kromp ineen toen ik de blik zag van dat meisje. Een jonge serveerster, waarschijnlijk haar eerste baantje of eerste werkdag. Ze stond daar met een dienblad in haar trillende handen, en ik zag de tranen in haar ogen opwellen. Ze probeerde het weg te lachen, maar ik zag het. Zíj zag het niet. Of wel, maar gaf ze er niets om – nog erger.
Ik vroeg me af waarom ik blijf omgaan met iemand die zich zo gedraagt. Maar het lastige is, ze kan ook zo lief zijn. En zo grappig. Ze is er ook altijd als ik haar nodig heb, dat moet ik toegeven. Maar wat zegt het over mensen als ze alleen aardig zijn tegen mensen die ze als hun gelijken beschouwen? En wat zegt het over míj dat ik daar al die tijd mijn ogen voor sluit?
Schuldgevoel
Natuurlijk ben ik niet verantwoordelijk voor haar gedrag. Maar elke keer als ik stil blijf, voel ik het knagen. Een klein, giftig schuldgevoel dat steeds groter wordt. En dat meisje in het restaurant… ik zie haar nog steeds voor me. Het is alsof ik haar in de steek heb gelaten.
Ik heb het overwogen, hoor. Haar erop aanspreken. Gewoon zeggen: “Weet je hoe onaardig je bent? Hoe ongemakkelijk je me daarmee maakt?” Maar iedere keer als ik denk ‘nu doe ik het, nu ga ik er wat van zeggen’, durf ik het niet. Ik weet dat het laf is. Als je conflicten vermijd, ben je in weze een stilzwijgende medeplichtige. Daarbij ben ik bang dat ze zegt dat ik overdrijf, of dat ze het niet eens wil begrijpen…
Maar hoe lang kan ik dit blijven accepteren? Hoe lang kan ik mezelf nog in de spiegel aankijken? Hoe lang voordat ik een deel word van dat gedrag? En als ik eerlijk ben… wil ik überhaupt nog bevriend zijn met iemand die zo weinig respect heeft voor andere mensen? Moet het echt escaleren voordat ik de moed heb om in te grijpen? Mijn goede voornemen voor het nieuwe jaar weet ik inmiddels: Monica confronteren – ook al kost het onze jarenlange vriendschap.’
Lees ook:
Sofie’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie. Wil je ook (anoniem!) een persoonlijk verhaal kwijt? Je kunt ons mailen op info@favorflav.com
