Ik vlieg

Lotje Deelman was redactiechef van ELLE Eten, werkt al bijna 15 jaar voor de Allerhande en werkte achter de schermen aan televisieprogramma’s als MasterChef, de Worsten van Babel On Tour en De Nieuwe Lekkerbek. Ze at varkenspoot met Anthony Bourdain en flirtte met Gordon Ramsay in zijn Aston Martin. Lotje is (co-)auteur van meer dan tien kookboeken en is in haar keuken op het Drentse platteland nooit te beroerd om iets in de fik te steken. Op FavorFlav ventileert Lotje wekelijks wat haar bezighoudt. Met deze keer: het verband tussen koolhydraten, vertraging en levensvreugde.

Er zijn twee soorten. Stewardessen die er wat er ook gebeurt een leuke dag van gaan maken, en stewardessen die iedereen aan boord dood wensen. Ik tref meestal die laatste categorie. Ook vandaag. Mij heeft ze er niet mee. Ik ben al halfdood, maar ook heel blij. Hoe kwaad ze ook naar me kijkt, ze doet d’r best maar. Ik vlieg. Eindelijk.

Ik werd vanochtend wakker in een hotelkamer ergens aan de kust bij Genua. Even weet ik niet waar ik ben. Flarden van the night before schieten door mijn hoofd. Wijn. Octopus van de grill. Pianospelende cameraman. Meer wijn. Trattoria op zijn kop. Zong ik echt mee? De wijn, denk ik. Niks voor mij namelijk. Farinata. Da’s Italiaanse falafel, maar dan plat. Huh? Ja plat. Kikkererwtenpannenkoek, uit een houtoven. Troppo buono. Italiaans applaus. Het lijkt wel een film. Nog meer wijn. Echt opstaan nu Lotje.

Puddingbroodjes

Het vliegtuig heeft vertraging en niemand weet hoeveel. Niks aan de hand. Nog maar zo’n lekkere, lauwwarme espresso. Waarom kunnen ze dat toch alleen hier, dat met koffie en de perfecte temperatuur? Best warm hier trouwens, op het vliegveld. De croissants zijn gevuld met fluweelzachte banketbakkersroom. Mediterrane puddingbroodjes. Poedersuiker in mijn luchtwegen. En aan mijn handen. En op mijn nieuwe jurk.

Koolhydraten

In de appeltaart proef ik rozemarijn. Verveling en koolhydraten gaan hand in hand. Hoe zou dat eigenlijk komen? Nog meer vertraging. Lekker citroentaartje wel, zalvig, vies woord maar ik weet geen beter en alleen citroentaart is dat. Zalvig. Van binnen. Ik ga maar weer een rondje lopen. Beter. Best benauwd hier. Gucci, Loro Piana, Etro, Hermès. Zuurstof, verkopen ze ergens ook zuurstof? Zonnebril. Yves St Laurent. Niet over nadenken. Mag best.

Ruggengraat

Nadenken begint sowieso een probleem te worden. Ik voel me steeds smoezeliger en dommer worden. Alsof je heel langzaam gevacumeerd wordt, zo voelt wachten. Alles plakt. Ik plak. Jij plakt. Wij plakken. Ik zet mijn nieuwe bril op om me op te vrolijken; het helpt een klein beetje. Ik haal een broodje kipschnitzel van mijn het-spijt-ons-1-broodje-dat-u-10-uur-vertraging-hebt-voucher. Helpt even. Duurt lang. Zin in nog meer suiker. Soort vicieuze cirkel: verveling – eten – geen energie – eten. Ik snap ze wel, die no carb-Keto gasten, maar zouden ze dat op een vliegveld ook nog volhouden? Met vertraging? Vast wel. Ruggengraat, Lotje. Backbone.

Opeens is het voorbij. We vliegen. Ik leef nog. Ook de steward haat me (ook geen beroep voor een man toch, stewardess?), maar dat geeft niks. Ik vlieg. Het wachten is voorbij. Ik ben vrij. De tosti smaakt naar cup-a-soup. Het ei is blauw. De sla is bruin.  Het maakt me niks uit. Ik vlieg. Het verfrissingsdoekje blijkt mayo te zijn, overal mayo, maar mij krijgen ze niet kapot. Ik vlieg.

Meer columns van Lotje lezen? Kijk dan hier.