De bodemloze put die je wordt als je een kater hebt
Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Sunday Roast deelt ze haar verwonderingen. Deze week heeft ze een kater en die is niet voor de poes.
Na een avond stevig innemen verander ik in een alles verzwelgende bodemloze put. Je mag ervan uitgaan dat ik stevig ontbijt, in de categorie: gebakken eieren met teveel kaas, en tien minuten later heb ik alweer zin in tomatensoep. Weer vijf minuten later in een Raketje. Rond de brunch (ja, want zover vorderde de dag nog helemaal niet) wil ik nog een keer ontbijten met een Croque Monsieur en daarna denk ik diep na over wat te lunchen, terwijl ik likkebaardend voor de tv lig met op Netflix de film Chef aan waar een knappe Cuban Sandwich in elkaar wordt geknutseld. Zou ik nog augurken in huis hebben?
Tosti. Donut. Burger met cheddar. Friet. Jus d’orange.
Goed begaaid
De kater is bij mij een veelvraat, als ik mijn kater moest omschrijven in bewegend beeld dan was-ie waarschijnlijk ook groot, rond en rood. En hongerig. De kater kan bij mij twee kanten op, als ik het goed heb begaaid (dat is Brabants voor alles door elkaar drinken, of dat zou het in mijn geval kunnen betekenen) dan eindig ik the day after met twee plakjes komkommer in de buurt van een toilet. Maar doorsta ik mijn drinkgedrag kranig, dan (vr)eet ik mezelf de dag door. Vroeger, toen ik om vijf uur ’s ochtends thuiskwam en om tien uur weer college had, pakten mijn kompanen en ik nog weleens een ontbijtje bij de Mac. En dan niet van het gebruikelijke soort waar ze nu reclame voor maken. Geen Big Mac in de morgen is mij vreemd.
Calippo Sinas. Popcorn. Hotdog van HEMA. Katjang Pedis.
Vleesgeworden koekiemonster
Natuurlijk sloeg ik de boeken er op na, die enorme hang naar bergen eten de morning after heeft alles te maken met een dalende bloedsuikerspiegel door de alcohol. Je lichaam probeert je er in die paar uurtjes slaap weer bovenop te krijgen, waardoor je glucose-level helemaal naar z’n gallemiezen gaat. En voila: je wordt wakker als een vleesgeworden koekiemonster met een onbedwingbare zin in verse sinaasappelsap, waarvan je na drie te snelle glazen toch het zuur krijgt tegen eigenlijk nooit één verwachting in.
Kippensoep. Pizza. Cola Zero. Tuna Melt. Lasagne.
XL-pizza
Op het punt dat je je moet wenden tot eieren (die voel ik nog wel) en bananen (?) of havermout (gatverdamme), bekijk ik het afhaalmenu van thuisbezorgd om mijn opties door te nemen. Als lunch voorzie ik enchiladas, rond de borrel een heel stokbrood met boursin en als diner de XL-pizza, want het medium formaat is voor pussy’s. En ik? Ik ben per slot van rekening een kater.
Lees ook:
