De kaas schaven is een precaire kwestie
Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Sunday Roast deelt ze haar verwonderingen. Dit keer: hoe schaaf je een kaas?
Een van mijn collega’s is een gevoelige eter. Knalt ze zelf rustig baba ganoush, avocado, sriracha en een deel van haar groene salada op één (!) cracker, als iemand het waagt de kaas verkeerd te schaven dan beginnen haar neusvleugels te trillen.
Ergens in de werkweek is er bij ons een moment dat iemand, met gevaar voor eigen leven want wat een hakfestijn is dat, de laatste millimeters oude kaas van zijn korst probeert te ontdoen. De beslissing van het aanbreken van het grote, ongenaakbare, gladde stuk kaas is een gevoelige, die luistert enorm nauw. De stagiair durfde het aan. Kijk, dat vind ik lef hebben. Wij rotten in het vak waren toch allemaal te laf om het te doen. En iedereen weet wat een genot het geeft om die allereerste plak van de punt af te schaven.
Verontrustend gefladder
En toen gebeurde het. De verpakking ging eraf, wij allemaal wachten op het mesje dat keurig de zijkantjes voor zou snijden, maar de schaaf ging richting de zijkant van de kaas. Ik hoorde een flinke snuif naast me plus wat verontrustend gefladder. De stagiair was zich ondertussen van geen kwaad bewust en begon met veel enthousiasme de zijkant van de kaas toe te takelen. Eerlijk, ik voelde de kuil die ontstond aan de zijkant van het net nog zo gave stuk een beetje vanbinnen. Om de stagiair niet de schrik van haar leven te bezorgen, want ik denk dat collega de kaas van haar wilde redden door zich op haar te werpen, mompelde ik iets over hoe geestig ze het deed, en dat het vast een familieding was, dat de kaas overal anders geschaafd werd. Naast me hapte de collega in kwestie nog wat naar lucht.
Kaasschaven: hoe heurt het eigenlijk?
Ik ken twee soorten mensen, de mens die zich de eerste centimeters het ongans schaaft omdat er wel hele smalle strookjes van afkomen en de mens die aan het einde van de kaas in de knel komt omdat er eigenlijk niets meer te schaven valt. Ik durf te stellen dat dit een familieding is. Schaafde ik eerst nog van het vlakke stuk met niets overhoudend om te schaven, inmiddels zit ik in team smalle strookjes of beter nog: in team we hebben allemaal een lekker kaasblokje vooraf. Als ik dan, en eigenlijk gebeurt dit me alleen ’s nachts na ruime inname van bier, een keer een plak van de zijkant durf te schaven dan voel ik me een rebel. Terwijl het mijn eigen kaas is, in mijn eigen koelkast, in mijn eigen huis.
Ik polste de kaasboer, want het leek me dat hij het moest weten. Jawel. Men neme de kaas, begint bij de punt tot je een goede strook kaas produceert en schaaft en schaaft en schaaft. Is het einde van de kaas in zicht, dan pas leg je ‘m vlak en schaaf je nog wat van de zijkant. Zo benut je bijna de hele kaas. Doe je het anders, dan schijnen alle kaasboeren zich simultaan in het graf om te draaien.
De kaasschaaf is niet van ons
De kaasschaaf is een uitvinding van meubelmaker Thor Bjørkland uit Noorwegen, die eerst nog met een houtschaaf zijn plakken sneed. Niet heel fris natuurlijk. Je hebt de variant met blad, die uitermate geschikt is voor de oudere kaas en de versie zonder blad, die het plakken van de jonge kaas aan de schaaf tegengaat. Weten we dat ook weer. Niks van ons bij dus.
In the mean time tackle ik de kaasboer volgende keer gewoon, omwille van het behoud van onze stagiair, of-ie misschien nog ergens een plat stuk heeft liggen. Lijkt me het veiligst.
Lees ook:
