Dichterbij de horeca dan bij deze kippenkraam ga je niet komen
Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Sunday Roast deelt ze haar verwonderingen. Deze week ging ze naar een kippentent en daar wilde ze voor altijd blijven.
De gigantische rij gezien van thuisbezorgers op 1 januari? Ook ik had een proeverij laten aanrukken van de snackbar. Gewoon van alles wat en dat dan delen, het was pure snackschizofrenie. Mijn bestelling kwam drie kwartier te laat, maar het gaf niets. Het enige belangrijke was dat mijn enorme snackdrift gestild werd. Tot voor kort was ik groot aanhanger van team thuisbezorgd, want wat is anders het nut van zelf niet koken als je jezelf aan moet kleden en toch nog de deur uit moet? Ik liet zelfs de Turkse pizza van om de hoek voor twee euro vijftig extra aanbellen, tot nu. In de plaats waar ik woon heb ik een take away ontdekt, waar ik eigenlijk de hele avond zou willen blijven.
Met m’n vent naar een kippentent
Ik zuchtte nog wat, toen mijn wederhelft voorstelde om een kippetje te halen bij de kippentent voor de deur van dat ene chique restaurant. Weinig zin om naar buiten te gaan, maar ik had best zin in kip dus gingen we toch. Meestal overwint bij mij het eten. En wat ik daar aantrof, kwam het dichtstbij de horeca sinds 14 oktober 22:00 uur. Een etalage vol met kippetjes aan het spit, bakjes huisgemaakte erwtensoep to go, een spareribfiets (?) maar vooral: muziek (!), goedlachse horecatypes en dat gevoel wat ik zo lang niet gevoeld had.
Wijffie
De man achter de kippenkraam had wat weg van de amicale barman, die mij altijd aanspreekt met wijffie en of ik misschien nog een biertje had gebliefd. De vrouw zorgde ondertussen dat de boel liep, terwijl de man vaak en veel afgeleid raakte. Dat het verrekte koud was ja, zei ze, maar mijn frietjes waren straks wel extra knapperig. Ondertussen lieten ze een ‘rackie’ aanrukken bij buurman spareribfiets en werd er gewoon een beetje gezeverd en meegedeind op Happy New Year. Ik stond met een grote grijns te vernikkelen in de hoop dat mijn frietjes nog uren zouden duren.
Daar bij de kippenkraam
Misschien mis ik dat gevoel nog wel het meest. Praten over alles en niets tegelijk. Een beetje meedeinen zonder echt te moeten dansen. Dat iemand me wijffie noemt en ik dat niet stom vind. Het versnipperen van mijn bierviltje, terwijl ik ineens een goed gesprek voer met een vreemde. De man achter de bar die vertelt over het recept voor kippetjes van vroeger toen hij op vakantie ging in Spanje. Dat de bestelling door geroepen wordt aan de keuken en dat er een net niet geïrriteerde schreeuw als bevestiging komt.
Het liefst had ik daar de hele avond blijven staan bij die kippenkraam, om dit gevoel dat zo dichtbij de horeca kwam helemaal in me op te zuigen (die grill-lucht nam ik dan voor lief). Alleen ging de boel om zeven uur dicht en was het echt koud. Maar in hun ogen zag ik dat ze me begrepen. Ik ging naar huis met een goddelijk kippetje en een heel klein shotje horeca.
PS. zin in een kippetje en een shotje horeca? Kippentent het wapen van Amsterdam is waar je zijn moet. Thank me later!
Lees ook:
