Eddie’s eetergernissen: dingen eten die je niet hoort te eten

Adeline (roepnaam: Eddie) houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Eddie’s eetergernissen lees je dat laatste. Dit keer: ineens zag ik een biefstuk met bladgoud en ik snapte het niet.

Plotseling verscheen het op Instagram. Ik scrollde nog een keer terug om te checken of ik het toch wel goed zag en jawel. Daar lag een grote gegrilde steak met daaromheen een glinsterend gouden laagje, alsof het even door de bodypaint gehaald was. Alleen had de koe in kwestie daar vast niet echt een actieve herinnering aan, want het goud zat om het geblakerde heen gewrapt.

Glittersteak

Het zag er best fancy uit, dat moet ik toegeven, alleen snapte ik de functie van al dat goud daar op dat stuk vlees niet helemaal. Dus googelde ik als een ware millennial meteen maar even waar bladgoud naar smaakt. Vooruit, je mag drie keer raden. Het smaakt naar: niks, niks en nog meer niks. En daar raakte de chef-kok van deze glittersteak me dus helemaal kwijt. Waarom verpak je iets in goud of welke substantie dan ook, als het niks toevoegt aan de smaak?

Smaakt nergens naar

Ik snap op het bord gekwaste strepen met biet, ik begrijp roosjes van vergeten groente. Verdomd, ik ben zelfs into eetbare bloemen. Maar ik heb wel graag dat alles op mijn bord een soort van eetbare functie heeft. Nu zou de bedenker van deze gouden biefstuk hier nog tegenin kunnen brengen dat je goud wel degelijk kunt eten, wat technisch gezien ook zo is, want het is niet giftig. Alleen… Smaakt. Het. Nergens. Naar.

Geen mals prijskaartje

Als mij één ding bijgebracht is in mijn opvoeding dan is het dat je de tijd moet nemen om eten te proeven. Bij een hap van deze goud-gebladerde creatie zou ik vermoedelijk een vage flard van metaal opmerken. Wat het volgens de scheikunde feitelijk ook is en waar het tussen mijn oren dan ook automatisch naar smaakt. Heeft de kok toch nog ergens zijn zin. Ik weet niet wanneer jij voor de laatste keer gelikt hebt aan een stuk metaal, maar het smaakt nogal: jawel, metalig. En dan heb ik het nog niet eens over het gegeven dat aan deze biefstuk vast geen mals prijskaartje zit.

Geen toegevoegde waarde

Nu zou je me natuurlijk met mijn neus op de moleculaire keuken kunnen drukken, maar dat vind ik wezenlijk anders. Ook al blijft het ingewikkeld en een beetje gedoe. In de moleculaire wereld koken ze nog altijd met eetbare producten, alleen verandert de bereidingswijze. Ha, dat is dus nog steeds geen dingen eten die geen toegevoegde waarde aan het eten geven.

Ik stel voor dat we goud gewoon gebruiken om te dragen en de waarde van geld in uit te drukken, dat we biefstuk gewoon biefstuk laten zijn en dat we het niet zo letterlijk nemen als iets ‘goud’ smaakt.

Lees ook:

• Eddie’s eetergernissen: een kater hebben als je geen kater hoort te hebben
• Als je gruwelt van stukjes in je eten
• Het goorste eettafereel in een restaurant óóit

Beeld: 24-Karat Gold Leaf Steak Burger/Hard Rock Cafe