Eddie’s eetergernissen: foodshaming
Adeline (roepnaam: Eddie) houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Eddie’s eetergernissen lees je dat laatste. Dit keer: hoe irritant is foodshaming.
In mijn vakantie had ik plotseling uitzonderlijk veel in zo’n enorme sappige burger met cheddar en druipende saus op een knapperig broodje en dus bestelde ik er één, alleen deed ik dit bij een restaurant waar uitsluitend vegans werken.
Van de veestapel naar de brandstapel
De burger stond heus op de kaart hoor, daar niet van, maar de vegan variaties waren ruim vertegenwoordigd en dus sloeg de twijfel toe. Ik stond vanwege het mogelijke label ‘koeienmoordenaar’ zelfs even op het punt om de champignonvariant te nemen. Van de veestapel naar de brandstapel in een split second, zullen we maar zeggen.
Ik schaamde me ineens voor het bestellen van vlees (?) en dat terwijl ik het helemaal niet zo vaak eet. De burger smaakte me net wat minder dan normaal en toen voelde ik het: ik was in stilte ge-foodshamed.
Hoe het heurt
Foodshaming is ronduit ruk. Het is een volstrekt overbodig gevolg van de verknipte dieetcultuur waarin we leven. Die rare dieetcultuur is weer een nare uitwerking van dat mensen van alles vinden van andere mensen. Hoe bizar is het dat we zelfs bij het eten nog gebukt gaan onder hoe men vindt dat het heurt?
Vrouwen die een blad sla bestellen terwijl ze ontzettend zin hebben in pizza, omdat die topfit collega kijkt. Mannen die belachelijk gemaakt worden, omdat ze muntthee met verse gember drinken. Individuen die geen burger durven te bestellen in een restaurant, omdat er vegans meekijken (hoi!).
Boter bij de pindakaas
Ik heb ooit zelfs een stevig gesprek met mezelf moeten voeren om mosselen te blijven eten. Een weekdierenliefhebber deed uit de doeken wat ik dat ongewervelde ding aandeed door het te koken, vervolgens kreeg ik een uiteenzetting van de ingewanden van het dier en voila: klaar was ik met mijn mosselpan. Dit was vlak nadat ik ruzie maakte bij de lunch met iemand die mijn boter bij de pindakaas goor vond en dat elke vrijdag hardop liet weten.
Waarom mensen, waarom al dat commentaar op andermans eten? Vegans shamen vleeseters. De saladebeweging target de junkfoodliefhebber. Collega’s zetten jou weer te kijk omdat je boter bij je pindakaas smeert (waargebeurd). En natuurlijk heb je iedereen die het ook weer vice versa doet en even los van wat iedereen vindt: het is gewoon zo irritant en beneemt je alle eetlust.
Eten en laten eten
Je hebt het gezegde leven en laten leven. Ik zou daar graag aan willen toevoegen: eten en laten eten (behalve als het plofkip is). Nog even over die boter bij de pindakaas trouwens, dat maakt je boterham enorm smeuïg en zorgt ervoor dat de boel niet zo aan je gehemelte plakt. Laat niemand je dus vertellen dat dit not done is.
Lees ook:
- Eddie’s eetergernissen: diagonale regen en windkracht 10 op het terras
- Eddie’s Eetergernissen: eten uit de magnetron
- Eddie’s eetergernissen: een gekookt ei eten in het openbaar
