Eddie’s eetergernissen: van die hijgers bij het ontbijtbuffet

Adeline (roepnaam: Eddie) houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Eddie’s eetergernissen lees je dat laatste. Dit keer: van die hijgers bij het ontbijtbuffet.

Dit weekend checkte ik in bij een lekker oldschool hotel ergens in Nederland. Het was de laatste kamer die er te krijgen was, want vakantie en iedereen wilde er tussenuit. Zo kon het dus wel dat ik in het hoogseizoen een exorbitant hoge prijs moest aftikken voor een medium kamer waar ik alleen maar zou slapen. Mijn creditcard ligt nog na te schudden van de schok.

Boven de etenswaren

Because of covid, ik doe even lekker internationaal want ik was per slot van rekening op vakantie, waren er wat regels rondom het ontbijt. Allereerst moest ik klokslag acht uur klaarstaan bij de entree en had ik me aan een tijdslot te houden. Wat prima is, maar toen begon het gedonder.

Je moest anderhalve meter afstand houden van de andere gasten bij het ontbijtbuffet, want iedereen mocht lekker mondkaploos boven de etenswaren hangen. Daar ging het helemaal mis.

Zonder gêne

Voor mij was een stel de ontbijtbordjes eens flink aan het volstapelen. De man was er één in de categorie ‘alles smaakt vast ook door elkaar’. Ik ben altijd onder de indruk dat iemand dit zonder gêne durft. Ik voel me al ongemakkelijk als ik twee broodjes neem. De vrouw was van het terugkerende slag en dat is lastig als je op anderhalve meter iets op een bord probeert probeert te scheppen.

Ik stond als brave burger te wachten tot ze klaar waren, het buffet was zelf ongeveer anderhalve meter, maar iedere keer als ik dacht te kunnen beginnen kwam ze terug. De lepel net in het roerei gestoken, vrouw moest nog sap. Snee brood afsnijden op de houten plank, vrouw moest nog yoghurt. Een plak kaas aan een vork proberen te krijgen, vrouw moest nog fruit.

Dood aan het ontbijtbuffet

Bij elke keer dat de vrouw weer naast me opdook liep ikzelf vertraging op in mijn tijdslot, waardoor achter mij de ouderwetse hijgers opdoken. Van die types die je allesbehalve vriendelijk doch dwingend op willen jagen langs de rijen uitgestelde waren. Probeerde ik voor mij de terugkerende vrouw nog wat privacy te geven, achter mij stonden hijger&co me met een elleboog aan de kant te drukken om bij het plakje zalm te kunnen. Ik even een stap opzij zodat de vrouw nog wat suiker bij de koffie kon nemen, hijger&co die een schalkse inhaalmanoeuvre uitvoerden richting uitgebakken spek. Het was om gek van te worden.

Ik hoop dat we één ding overhouden aan deze hele covid-toestand: de dood van het ontbijtbuffet. Nooit meer hijgers, nooit meer eten weg te gooien, nooit meer allemaal met dezelfde lepel in de scrambled eggs roeren. Daar overnachten we veel gelukkiger van.

Lees ook:

• Eddie’s eetergernissen: kunnen we even kappen met eten delen?!
• Eddie’s eetergernissen: een gekookt ei eten in het openbaar
• Eddie’s eetergernissen: dat laagje water onderin de koelkast