Eddie’s eetergernissen: als alle gerechten met een bloedgang op tafel staan
Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Eddie’s Eetergernissen deelt ze haar verwonderingen. Deze week moet ze éven iets kwijt over van die restaurants waar je binnen een uur weer buiten staat.
Uit eten gaan is één van mijn hoofdhobby’s. De ene persoon zit bij een breiclub, de ander fietst graag, ik zit op uit eten gaan. Ik ben alleen al in mijn nopjes tijdens de voorbereiding. Eerst alle reviews van voor naar achter spellen en natuurlijk ook weer terug. Daarna de menukaarten onderwerpen aan een vergelijkend warenonderzoek. Wel burrata, geen burrata, oeeeh een mousse van dittum of dattum. Instagram doornemen om te checken welke stoelen ze hebben en dan natuurlijk het echte werk. Bellen voor een leuke tafel.
Nee, uit eten gaan is niet zomaar iets naar binnen lepelen bij me. Het is een proces. Ik vind het daarom on-be-grij-pe-lijk dat sommige lui het weten te presteren om me binnen het uur weer buiten te krijgen.
Nee, mevrouwtje
Ik verheug me dágen op zo’n bezoek. Ik weeg de opties op het menu tegen elkaar af. Ik probeer online de wijnkaart te vinden. Het is eigenlijk gewoon een beetje alsof ik het restaurant in kwestie alvast stalk. Het is dan ook uitermate teleurstellend als ik met een rotgang naar buiten gewerkt wordt. Ik kom mijn hobby toch het liefst zo’n uur of twee en soms zelfs drie beoefenen. Maar nee, je hebt van die restaurants die je in bloedtempo weer de straat op willen knikkeren.
U heeft uw keuze gemaakt?
Je weet al dat het misgaat als iemand binnen een nanoseconde komt vragen of je een keuze hebt kunnen maken, terwijl de menukaart nog niet eens open is geweest. Niet dat dit hoeft, want natuurlijk weet ik door al mijn research wat te eten, maar toch. Als dan het brood nog vóór de bestelling op tafel staat is dit een tweede teken. De keuken heeft er gas op. Dit is het punt waarop ik graag saboteer door eerst alleen een voorgerecht te bestellen, maar daar trappen ze vaak niet in. “Nee mevrouwtje, zo werken wij hier niet.”
Kak. Dan weet je: binnen vijf minuten schuiven ze het voorgerecht onder mijn neus. Je probeert ze nog een tikkeltje af te remmen na het uithalen door te murmelen dat ze zeker een kwartier mogen wachten met het hoofdgerecht. Maar geen ziel die het tempo van de chef-kok weet te temperen. En binnen een uur sta je met de laatste hap chocolademousse nog in je holle kies alweer beteuterd buiten.
Oude trut met een hobby
Wáárom? Wáárom? Het is net als met die kloterige shifts, ze verpesten je hele avond uit. Staat er alweer iemand naast je stoel te trappelen om je plek in te nemen. Doe mij maar gewoon weer die ouderwetse avond uit, waarbij ze je tegen twaalven een keer naar buiten dweilen. Of word ik nu een sentimentele, oude trut met een hobby?
Lees ook:
