Eten met kerst is eigenlijk een kwestie van karakter
Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Sunday Roast deelt ze haar verwonderingen. Deze week: met het kerstdiner toon je pas echt je ware karakter.
Vreemde maar vertrouwde traditie
In oktober komt de belangrijkste bestelling van het jaar al een eerste keer ter sprake. Zo erg is het namelijk. Wij geven aan mijn schoonmoeder door wat haar kerstmenu sowieso moet bevatten, in plaats van dat zij bedenkt wat ze ons voor gaat schotelen. Het voor en hoofd leggen we stevig vast, voor de rest krijgt ze nog wel wat dichterlijke vrijheid.
Die neemt ze dan ook hoor, geen zorgen daarover, waardoor we soms zes of zeven gangen in onze maag gesplitst krijgen. Iets met eigen schuld dikke bult op je buik, had je het haar maar helemaal zelf moeten laten bedenken. Ook dit is inmiddels een vreemde maar vertrouwde traditie in onze familie. Waardoor we de dagen vooraf zo min mogelijk eten.
Een Rennie op de wc
Het kan zijn dat ik daarom ooit het trio van citrusvruchten dat ons dessert was bij de derde hap een klein beetje opboerde, omdat mijn lichaam daarvoor al zeer duidelijke signalen gaf dat vol ook echt vol aan het worden was. Die ik negeerde, want een trio van citrus is eigenlijk gewoon fruit en fruit kun je altijd eten. Zeker na zes gangen. Ik stapelde het trio dus bovenop het zestal, wat me niet in dank afgenomen werd.
Zo heb ik ook ooit tussen het nagerecht en de kaasplank een Rennie genomen op de wc, die ik uiteraard uit voorzorg al in mijn zak gestopt had, omdat ik absoluut-zeker-te-weten die selectie van vijf kazen nog soldaat ging maken. En ter begeleiding een klein glaasje Port wilde nuttigen om het te geleiden.
Op het vreethaakje
Kerst is eigenlijk gewoon een kwestie van karakter tonen. In hoeveelheid eten, in het aantal kerstwandelingen dat familieleden je opleggen, in wijn en in wie het vaakst de kans krijgt om in de keuken te helpen. Dit wint mijn wederhelft altijd, waardoor hij alles voor mag proeven. Ik verdenk mijn schoonmoeder hier trouwens van voortrekkerij, wat legitiem is omdat zij altijd kookt wat wij willen eten.
Overal alcohol en room doorroeren
De voorgaande 374 woorden gingen alleen nog maar over het eten bij mijn schoonmoeder thuis. Ik heb nog een stukje familie waar ‘zwaar’ het credo is. Overal wordt alcohol en room doorgeroerd en er wordt stevig gepaneerd, gebloemd en verpakt in deeg. Waardoor niks meer licht of luchtig te kijken is. Daarna stappen we in de auto richting de familie die aan ‘ruim’ doet, waardoor je van alles veel krijgt. Veel vooraf, veel als hoofd, veel na en veel mee voor thuis. Je eet daardoor ook veel, want anders denken ze dat je het niet lekker vindt en we willen niemand beledigen.
Goddank heb ik daarna weer 365 dagen om uit te buiken met mijn broek op het vreethaakje.
Lees ook:
