Eten op dezelfde plek als locals: een geruststellende gedachte

Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Sunday Roast deelt ze haar verwonderingen. Dit keer: over hoe heerlijk bevestigend het is als locals op dezelfde plek aanschuiven als jij.

Ik vind het altijd een enorm geruststellende gedachte dat mensen uit een bepaald land zelf ook ergens eten. En nu denk je misschien ‘ja natuurlijk, een mens moet toch eten gek’, maar ik bedoel locals die kiezen voor een restaurant met de keuken uit eigen land.

Levensechte locals

Zo zat ik bij Bar Kosta om de hoek van de Overtoom. Bij Bar Kosta krijg je allereerst een fles tafelwater, dat vind ik al reuze sympathiek. Ik heb overigens niet gecheckt of die later op de rekening stond, dus het zou zomaar kunnen dat die fles gewoon on me was. Bar Kosta is zo’n plek waar je niet kunt reserveren. Deze nieuwe ontwikkeling in de horeca vind ik normaal heel stressvol, later meer daarover. Dit keer was ik ook eens vroeg, dus offerde ik mezelf op om alvast een tafel te bezetten voor ons gezellige viertal. Naast mijn knusse tafel in de hoek stond een bartafel en die vulde zich dus binnen een minuut met Spanjaarden. Gelukkiger kun je me niet maken.

Tapas in Amsterdam

‘Mijn Spanjaarden’ ratelden er lekker lustig in het Spaans op los tegen elkaar en waren hier (zo gok ik) behoorlijk woonachtig in Amsterdam. Ik zou als toerist in Amsterdam in ieder geval geen tapas eten als ik het thuis ook heb, al vraag ik me wel af wat je dan wel eet in Amsterdam als je op vakantie bent. Maar dat even terzijde. Hier zaten levensechte locals in een soort van Spaanse tent, want tapas. Ik was meteen in m’n hum. Sinds ik Spaanse series kijk denk ik dat ik trouwens ook dat ik Spaans versta, maar ‘mijn Spanjaarden’ bevestigden maar weer eens dat dit niet het geval is.

Bocados

Op de kaart bij Kosta staan dus koude tapas, warme tapas en bocados. Ook allemaal lekker opgeschreven in het Spaans, terwijl ik dat dus nog steeds niet echt (echt niet) spreek en verre van kan lezen. Al kon ik prima uit de voeten met ‘pan con tomate’ en ‘los quesos’.  Maar dat zegt meer over mijn eetgedrag dan over mijn woordenschat. Het vernuftige van locals die kiezen voor de eigen keuken is dat je mag afkijken.

Kip van Herman

Het kwam even bij me op om net zo lang te wachten met mijn bestelling doorgeven, totdat ik wist wat Spanjaard 1 en Spanjaard 2 op tafel gingen zetten. Want als een tapa in Amsterdam goed genoeg is voor de Spanjaard dan is het zeker goed genoeg voor mij. Maar dat viel iets te veel op, dus bestelde ik alvast wat brood met tomaten zodat ik al etend ongezien kon loeren. Daarna bestelde ik grofweg wat ‘mijn Spanjaarden’ namen en dat smaakte bijzonder lekker. Wat piementos de padrón, patatas bravas en natuurlijk de los pollos Hermanos. Al keken ze bij die kip van Herman wel een beetje fronsend.

Het is gewoon een geruststellende gedachte als de originals bij je aanschuiven. Zo speur ik op een bestemming ook altijd of er wel locals zitten. Geen local te zien? Dan stiefel ik rustig uren door. Liever scheurende honger dan dat ik met heel Holland in een toeristenhut zit.

En eerlijk, dat gerecht smaakte me bij Bar Kosta ook net wat authentieker met dat Spaanse gemurmel op de achtergrond. Noem me maar loco.

Lees ook:

• Waarom sommige mensen geen gebruik zouden mogen maken van een zelfscankassa
• Het goorste eettafereel in een restaurant óóit
• Confession: ik koop mijn huis op basis van thuisbezorgd.nl