Gekmakend: dat je 365 dagen moet verzinnen wat je gaat eten
Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Sunday Roast deelt ze haar verwonderingen. Dit keer: over dat het dus best wel gekmakend is dat je 365 dagen per jaar moet verzinnen wat er nu weer op tafel komt.
Het is misschien wel de belangrijkste vraag van de dag. Zeker als je zoals ik een warme relatie hebt met eten. Het diner is mijn moment, daar kan ook van alles bij gebeuren. Eten kan plotseling uit eten gaan worden of juist kleine hapjes, mensen kunnen aanschuiven, het kan thuisbezorgd zijn of mijn inner kokkin kan opduiken waardoor ik op blote voeten in een huisgemaakte soep sta te roeren. Behalve als ik richting de vakantie ga, dan weet ik het gewoon niet meer.
De dop van de fles
Normaal is het geen probleem, want ik heb een wederhelft die graag en vaak kookt. We wisselen elkaar dan ook af in het grote niet weten wat te eten, waardoor er meestal wel iets smakelijks op tafel verschijnt en op de dagen dat er niets tot ons komt, eten we buiten de deur. Maar nu is de situatie als volgt: ik zit in de laatste week voor vertrek en gisteravond heb ik hem als voorgerecht een glas wijn gegeven, als hoofdgerecht een Turkse pizza en als nagerecht een milkshake. En alleen voor dat glas wijn heb ik een handeling uitgevoerd, namelijk de dop van de fles draaien en het in een glas schenken, voor de rest van ons maal heb ik gewoon schandalig veel bezorgkosten betaald.
Het lef om te zuchten
Ik dacht altijd dat mijn moeder een grapje maakte als ze vroeger zei: ‘wat zullen we deze week eens eten?’ Maar nu snap ik haar struggle. Zij bedacht helemaal alleen een heel weekmenu en dan durfde ik te klagen als we op woensdag weer gebakken aardappelen met sla en gekookte eitjes hadden. Opgebakken aardappelen hè, van vooraf gekookte piepers, in een flink blok boter, niet eens voorgesneden uit de supermarkt.
Ik moet me met terugwerkende kracht kapot schamen. Die vrouw bedacht driehonderd-fucking-vijfenzestig dagen wat ik nou weer eens voorgeschoteld kreeg en ik had het lef om te zuchten. Mijn straf is waarschijnlijk dat ik het nog niet eens voor een week kan klaarspelen.
Bij dezen mijn oprechte excuses namens iedereen die wel eens gezucht heeft over wat er op tafel stond. Wat ik vanavond eet? Een burgertje natuurlijk, iets anders kon ik niet meer verzinnen. Misschien dat ik er nog wel een gebakken aardappeltje bij bak, uit respect voor mijn moeder.
Lees ook:
