Help! Als je visite ineens om een frisje vraagt
Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Sunday Roast deelt ze haar verwonderingen. Dit keer: van die visite die ineens om een frisje vraagt.
Als ik vrienden of familie over heb voor een gezellig avondje, dan koop ik in alsof ik een restaurant run. Een doosje wit, een doos rood, een krat bier, nog wat speciale varianten voor de echte pilsliefhebber, een aperitiefje, bergen limoen-citroen en munt om het water op te leuken. Van de XXL borrelplank mag geen centimeter meer zichtbaar zijn en voor de duidelijkheid: die heeft van zichzelf al een doorsnee van minimaal vijftig centimeter. Daaromheen zet ik nog een ring met gevulde bakjes, want stel je voor dat de plank niet genoeg is.
Bruchetta – in geval van nood
Dan maak ik ook nog een flinke pan soep, omdat jij ook weet dat een borrel zo over kan gaan in een lamme avond waar je iets zouts bij nodig hebt. In de vriezer ligt wat brood, zodat ik in geval van nood altijd nog bruschetta kan maken. En in de la verstop ik iets zoets, voor als we het zo bont maken dat we bij koffie en thee uitkomen.
So far, alles onder controle en veel te veel. Al krijg ik altijd respect voor mijn gasten, want zodra ze in de gaten hebben dat het eten oneindig is veranderen ze in eters van flink formaat. Maar van één bestelling raak ik altijd een beetje in paniek: ‘doe maar een frisje’.
Een verdwaalde fles
Wie drinkt er tegenwoordig eigenlijk nog een frisje? Als in: frisdrank. Als in: limonade. Met een beetje geluk heb ik een verdwaalde fles bruiswater in de ijskast staan, maar volgens mij valt dat niet onder de noemer frisdrank. Het erge is dat de limo bij het samenstellen van mijn boodschappenlijst wel door mijn gedachten schiet, maar ik in het geval van een BOB altijd kies voor alcoholvrij bier of iets anders nul-procenterigs. Want, wie drinkt er fris?
Een frisje, een frisje…
Het erge is dat ik wel doe alsof er mogelijk een fles met frisdrank in mijn koelkast zou kunnen liggen. Wat nooit zo is, want ik doe zelf de boodschappen. Ik loop dan wat laf naar de deur van mijn ijskast, herhaal de bestelling (een frisje, een frisje…), zeg dat ik even moet kijken, doe de deur open en ontdek dat daar natuurlijk geen fles limo in staat. Wat iedereen aan tafel ook weet. Om vervolgens de suggestie te doen of ze een watertje met citroen-limoen-munt willen, want dat heb ik wel.
Frisvrije volwassene
In een ver verleden (toen ik begin twintig was) vond ik het raar dat mensen geen frisjes in huis hadden. Maar nu ben ik zelf dus veranderd in zo’n frisvrije volwassene. Ik heb wijn, ik heb bier, ik heb sterk, ik heb water, ik heb koffie, ik heb thee. Maar fris? Nee. En ook al staat mijn tafel van links tot rechts gevuld met wijn en spijs, ik voel me standaard een slechte gastvrouw omdat ik dus die fucking fris niet in huis heb. Nu zou je denken: haal gewoon een fles in huis voor als iemand om een frisje vraagt. Maar zo werkt het niet. Want als ik een frisje in huis haal, drink ik het zélf op. Heb je ook meteen je antwoord op wie er in godsnaam tegenwoordig nog fris drinkt.
Lees ook:
- We moeten het hebben over mensen die op ijsjes kauwen
- Als je ober een bukker blijkt te zijn
- Als je 100 jaar moet wachten op een glas wijn
