Onze man in de provincie heeft het moeilijk, in de provincie
Hij at meerdere malen per week buiten de deur, was altijd op zoek naar de lekkerste haring, leukste wijn, sappigste hamburger of beste vleesthermometer. Maar toen verruilde journalist Marcel Langedijk Amsterdam voor De Provincie. Is het daar een beetje vol te houden voor een liefhebber van het betere eten en drinken? Op 2 januari niet.
Niet dat we de snob uit wilden hangen, maar we hadden zin in een glas champagne, mijn vrouw en ik. Het liefst in een verrijkende omgeving van leuke mensen, haardvuur, oesters en steak tartare. Nogmaals, niks snobberigs, maar het was 2 januari, grijs takkeweer, we woonden bijna een jaar in de provincie en met oud en nieuw hadden we The Irishman gekeken. Prima film, ook met oliebollen, maar we wilden het jaar iets meeslepender beginnen. Omdat ze ons dan wel uit de grote stad konden halen, maar de grote stad niet uit ons. Dat gevoel.
Prefab bakjes worst
Lang verhaal kort: dan heb je vette pech als je in de provincie woont. We zochten er lustig op los. We tikten in: champagne, kaviaar, oesters, steak tartare, provincie en werden nog net niet door google uitgelachen. We konden een fles champagne halen bij een Albert Heijn, vijftien kilometer verderop en die hadden ook heus nog wel wat prefab bakjes worst, olijven en jonge kaas over. Maar die verrijkende omgeving moesten we er vandaag zelf bij bedenken.
Dat ging ons te ver. We wilden de deur uit, het grijs trotseren en in iets anders dan een joggingbroek verpozen in een etablissement. Desnoods met vervelende mensen en zonder oesters. Er zou toch wel IETS open zijn op 2 januari?
Er zou champagne zijn
Nee dus. In onze directe omgeving was werkelijk elke horecazaak gesloten, op een verdwaalde Chinees, shoarmakeizer of pizzakoning na. We verbreedden de zoekcirkel en vonden na duchtig zoeken en bellen een Thais restaurant dat er aardig uit zag en nog een lunchplek voor twee had. Ze hadden geen open haard, geen oesters, geen kaviaar, maar wel champagne en de zaak zou vol zitten, zei de telefoonopnemer. Wie weet lag verrijking in het verschiet.
In het middelpunt
Het eten was er heerlijk, een mooie concurrent voor mijn favoriete Thai zelfs. De baas was er ook, net als zijn Thaise vrouw. Ze waren druk aan het bedienen, richtten zich veelal op voor hen bekende gasten. Die zaten voor het raam, wij hadden een plek in het midden van de zaak, waarbij we vooral in de weg van het bedienend personeel leken te zitten. Edoch, we hadden laat gereserveerd en we wilden wel weer eens het middelpunt zijn, dus geen klachten op dat gebied.
Drie telefoonrekenmachines
Was het verder verrijkend? Jawel, qua eten en drinken. En ook de vele bedienden die onze tafel bezochten of per ongeluk aanstootten waren allervriendelijkst. Qua gasten waren we vooral geïntrigeerd door de twee stellen die langer bezig waren met het verdelen van de rekening – er kwamen drie telefoonrekenmachines aan te pas – en het koppel dat na lang (ik zeg je: heel lang) overleggen met de baas besloot tot een hele dorade, omdat hij die aanraadde.
Doradefilet
Waarna er druk gefluisterd werd – we zaten er dicht op, maar konden de discussie niet horen – en de baas er opnieuw werd bij geroepen om te checken of die hele dorade een filet was. Nee, zei de baas, het is een hele dorade, anders had hij wel doradefilet gezegd. Hij bleef netjes, heel netjes, maar het vilein droop van zijn kin. Ze besloten dan toch maar tot groene curry met kip. Kon dat nog? Het was geen probleem, zei de baas, terwijl we het glazuur van zijn gebit hoorden knappen.
Niet verrijkend, wel vermakelijk. En champagne met viskoekjes is een aanrader.
Lees ook:
