We moeten het even hebben over het fenomeen’ open keuken’ in restaurants
Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Eddie’s eetergernissen deelt ze haar verwonderingen. Dit keer: over het fenomeen de open keuken. Is de open keuken een pré of een nee?
Het is haat en het is liefde. Het is geweldig en het is gruwelijk. Het is het beste idee maar tegelijk ook het slechtste. Ik heb het over de open keuken in een restaurant. In het begin denk ik altijd: ah leuk, nu kan ik de grote chef zelf aan het werk zien (als er iets groots in de keuken staat tenminste). Maar aan het einde zit ik vooral aan mijn kleding en haar te snuffelen. Een meur dat er uit die keuken komt, een méur. Het is alsof iemand een deken van frituurvet om je heen wikkelt en je het pas thuis onder de douche van jezelf af kunt pellen.
Alle red flags in mijn gezicht
Neem nou die ene keer dat ik vol bewondering de chef aan zat te gapen in een mediterraan tentje, omdat hij met vlammende pannen de gerechten zijn keuken uit husselde. Ik vond het een feest. Dit was toch zeker de beste tafel van het restaurant? Ik loop ook altijd meteen over van vertrouwen, want blijkbaar hebben ze niks te verbergen. Natuurlijk zag ik de rookwolken opstijgen naast me, uiteraard hoorde ik het frituurvet hard pruttelen, zeker weten volgde daarop het zachtjes sissen van de boter in de pan, maar blijkbaar kun je met alle red flags in mijn gezicht wapperen en nog zit ik te spartelen van blijheid.
Tót mijn jasje tijdens het eten al wat uit begon te wasemen. Wat voor gore geur was dit in hemelsnaam? Ineens snapte ik waarom die andere vaste gasten een omtrekkende beweging rond de keuken maakten. Zij wisten wat ik niet wist: je ging hier niet alleen met een goedgevulde buik naar huis, maar ook allesbehalve een beetje welriekend.
Het fenomeen open keuken
Frituurvet in je kleding, in je haar of vastgeplakt aan je huid is gewoon misselijkmakend vies. Het grappige is dat er ondertussen waarschijnlijk iets heel smakelijks ín gemaakt is. Wat zonde is, want alle lust in een lekker hapje vergaat je zodra je zo’n zweem mee naar huis neemt. Daar waar je ene zintuig (zien) helemaal huppelend vrolijk wordt van het fenomeen open keuken, trekt de ander (ruiken) er letterlijk de neus van op. En wat moet je dan?
Supersonische afzuiging
Het is heel simpel. KOOP IN GODSNAAM EEN GOEDE AFZUIGER. Ik zweer je dat ik net bij thuiskomst rook alsof ik de hele ochtend in het frituurvet heb liggen wentelen. Terwijl ik in werkelijkheid lekker zat te schrijven bij de plaatselijke lunchroom. Elke open keuken zou verplicht een supersonische afzuiging moeten, al is het alleen maar omdat de rest van de wereld niet hoeft te ruiken wat je hebt gegeten.
Amen.
Lees ook:
- Eddie’s eetergernissen: mensen die zeuren over vliegtuigeten
- Eddie’s eetergernissen: van die restaurants waar je veel te veel eten krijgt
- Waarom sommige mensen geen gebruik zouden mogen maken van een zelfscankassa
