Waarom ik een hekel aan shared dining heb
Edo heeft een hekel aan shared dining in restaurants. ‘Elke keer als ik hoor dat we weer naar zo’n hip restaurant gaan waar alles “gezellig” gedeeld moet worden, voel ik me weer genaaid. Het concept van gezellig delen is voor mij helemaal niet zo gezellig.’
‘Laatst was het weer zo’n feest. Mijn vriendin had gereserveerd bij een nieuw restaurant in Amsterdam om met z’n zessen te gaan eten. Leuk, ik had er zin in. Vanwege de vakantie hadden we onze vrienden al een paar maanden niet gezien, genoeg om bij te kletsen. We begonnen aan de bar met een cocktail waarna we aan tafel gingen. So far so good. Tot de serveerster “het concept” ging uitleggen. Shared dining. Ik keek mijn vriendin verwijtend aan. Ze weet hoe een hekel ik hieraan heb. Ik zal even uitleggen waarom.
Een geweldige deal. Voor het restaurant, ja
Allereerst, laten we het even hebben over de prijs. Horecaondernemers weten het leuk te verkopen. Ze doen alsof shared dining een geweldige deal is, omdat je zogenaamd van alles een beetje kunt proeven. Maar laten we eerlijk zijn: het is gewoon een slimme manier om je meer te laten betalen voor minder eten. Als ik naar een normaal restaurant ga, bestel ik een voorgerecht, een hoofdgerecht, en vaak ook een dessert. Dan weet ik precies wat ik krijg. En dat is voor mij pas echt een geweldige deal. Ik kan kiezen wat ik wil en hoe ik het wil. Een entrecote, medium raw met chimichurri. Helemaal voor mij alleen. Prima als je een hapje wil, maar waarom zou ik mijn hele gerecht willen delen?
Bij shared dining lijkt het alsof de porties altijd kleiner zijn, maar de prijs is belachelijk hoog. En omdat het “zo leuk” is om verschillende dingen te proeven, eindig je met het bestellen van veel meer gerechten dan je normaal zou doen. Kassa!
Rare portionering
En dan die porties. Misschien ligt het aan mij, maar ik heb sterk het idee dat chefs expres rare aantallen serveren. Het is echt niet zo dat ik met een telraam aan tafel zit, maar het valt me wel op. Ben je met z’n zessen, liggen er vijf gamba’s. Daar snap ik dus niets van. Als ik uit eten ga heb ik helemaal geen zin om me überhaupt bezig te houden met wie wat pakt. Ook al zit ik met vrienden, het is altijd hetzelfde overdreven sociaal wenselijke gedrag. “Nee, hoor, ik ben ok, pak jij die gamba maar”, “Jij mag dat laatste stukje wel hebben” – en ondertussen blijf je met dat ongemakkelijke gevoel zitten.
En als je een keer iets echt lekker vindt? Vergeet het maar, er moet gedeeld worden. Je verlangt naar meer, maar blijft ontevreden achter. Alsof je seks hebt zonder hoogtepunt.
Honger
Maar het grootste probleem: ik kom altijd met honger thuis. Serieus, ik kan me geen enkele keer herinneren dat ik na shared dining voldaan de deur uit ben gelopen. Vrouwen hebben dit probleem volgens mij nauwelijks. Althans, ik hoor ze er nooit over. Die vinden het leuk en gezellig, al die kleine bordjes met liflafjes, maar mijn maten en ik moeten na het eten nog even langs de FEBO of de Mac. Sta ik even later een paar tientjes af te tikken voor een vette bek terwijl ik net een dikke rekening heb afgetikt.
Dus nee, shared dining is niet mijn ding. Geef mij maar een goed, eerlijk bord eten dat van mij is en van mij alleen. Geen gedoe met delen, geen ongemakkelijke situaties over wie dat ene of dat laatste stukje neemt, en ook geen dubbele rekening omdat dit “gezellige” concept je gefrustreerd en hongerig achterlaat. Als ik uit eten ga, wil ik gewoon eten – en vooral genoeg!
Lees ook:
Edo’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie. Wil je ook (anoniem!) een persoonlijk verhaal kwijt? Je kunt ons mailen op info@favorflav.com
