Verpakkingsleed in de supermarkt: the struggle is real

Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Sunday Roast deelt ze haar verwonderingen. Deze week: peuteren aan de Parma is als de vloek van de vacuümverpakking.

Ik snapte al weinig van het gekut met kaasjes. Daar wrapt een overijverige kaasmedewerker dan zo’n vacuüm plasticje omheen, die je alleen met gevaar voor eigen leven en met verlies van drie vingers kunt openen. Maar ik snap misschien nog wel minder van het verpakkingsmateriaal van de parmaham.

Gepulk en gepeuter

Het feit dat de borrel mijn hoogtepunt van de week is, terwijl ik een drooggelegde januari heb ingelast, illustreert de lockdown best accuraat. Het moet ook nog een beetje mager, want anders pas ik straks niet meer door de deur als ik weer naar buiten mag en dan eindig je toch al snel bij de charcuterie. Een selectie van hammetjes, wat smakelijke olijven, misschien een blokje vacuümverpakte kaas als uitspatting. Nou ik kan je zeggen, het heet met recht char-cut-terie, want je krijgt de charcutteritus van het gepulk, gepeuter en geprul met de parmaham.

Wie bedenkt zoiets? Allereerst moet je op je blote knietjes om te bidden dat het hoekje van de verpakking meewerkt, zodat je het plastic in één beweging kunt verwijderen. Maar als dit gelukt is, dan begint het gedoe pas echt.

Lichte moordlust

Als kind was ik zo’n lui mormel dat de plasticjes van de vleeswaren niet weggooide. Die stapelde ik dan allemaal bovenop de overgebleven plakjes. Heel irritant, bedenk ik me nu. Inmiddels begrijp ik volledig dat mijn moeder moordneigingen van dit gedrag kreeg, want ik weet dat ook zij weleens een hammetje bij de borrel serveerde. En als je dat doet, dan valt er niet meer normaal met van die velletjes om te gaan, waardoor lichte moordlust volledig begrijpelijk is.

Plak en vel

Dus je hebt de verpakking open, zonder dat jij of het omhulsel aan flarden bent gegaan, waarvoor chapeau. Maar dan begint het gevecht. Het is alsof de slager en verpakkingsproducent dachten: laten we zorgen dat het zoveel mogelijk aan elkaar plakt, da’s lachen. Ik heb werkelijk waar álles geprobeerd. Het voorzichtig positioneren van een vlak mes tussen vleeswaar en plastic. Het snel van elkaar losrukken van plak en vel. Eerst maar gewoon gebruiken wat er loskomt en me later buigen over alles wat achterbleef. Niets werkt bevredigend. Of je staat minutenlang flarden van het plastic te schrapen óf je eet op het laatst alleen nog maar harde stukjes.

Nu hoor ik je denken: koop het dan uit één stuk en snij het lekker zelf, mens. Maar die plakken zijn dan weer net wat te dik naar mijn smaak, wat ik dus niet lekker vind bij mijn gechar-cut-terie. Ja, de parmaproblemen zijn real. Ik zeg het je, parmaham met plastic is als een vacuümgetrokken schaar. En iedereen weet hoe cut dát is.

Lees ook:

• Dichterbij de horeca dan bij deze kippenkraam ga je niet komen
• Dit zijn de 7 vieze zondes waaraan héél veel mensen zich schuldig maken
• Waarom kookprogramma’s eigenlijk de hel op aarde zijn