Zen

Lotje Deelman was redactiechef van ELLE Eten, werkt al bijna 15 jaar voor de Allerhande en werkte achter de schermen aan televisieprogramma’s als MasterChef, de Worsten van Babel On Tour en De Nieuwe Lekkerbek. Ze at varkenspoot met Anthony Bourdain en flirtte met Gordon Ramsay in zijn Aston Martin. Lotje is (co-)auteur van meer dan tien kookboeken en is in haar keuken op het Drentse platteland nooit te beroerd om iets in de fik te steken. Op FavorFlav ventileert Lotje wekelijks wat haar bezighoudt. Met deze keer: Lotje komt tot heldere inzichten in een bejaardentehuis.

“Blanke vla? Dat ken ik niet. Doet U mij die gele maar, die vind ik heerlijk.” De hoogbejaarde meneer die naast mij aan tafel zit praat minder broos dan hij er uit ziet. Om zijn polsen zitten gekleurde bandjes met cijfers en letters erop. Niet van festivals, maar van ziekenhuisopnames. Hij heeft overal blauwe en paarse plekken en verbandjes en pleisters van prikken en infusen, en een kammetje in zijn borstzak. Hij voelt steeds of het er nog zit, dat kammetje. Af en toe lijkt het of hij er in blijft, in een slok runderbouillon of een hap visstick, maar hij herstelt zich kranig na elke hoestbui. “Heerlijk!” roept hij voortdurend, tegen niemand eigenlijk. Soms wendt hij zich tot mij: “Vindt U het ook allemaal zo lekker?”

Pulled jackfruit

Ik zeg ja, maar ik denk nee. Uit de grond van mijn hart. Ik ga dit heus niet lekker vinden. Weet U wel wie ik ben, oude meneer zonder haar maar met kammetje? Ik ben een culi, een foodie, een trendwatcher, een columnist, iemand die pulled jackfruit eet en die nooit dichter bij een visstick komt dan op een slechte dag bij de Allerhande. Ik schaam me onmiddellijk voor al die lelijke elitaire gedachtes. Die stokoude meneer zit duidelijk van elke hap te genieten. En ik heb besloten dat ik dat mooi niet ga doen, genieten. Lekker snugger Lotje…

Hoofdprijs

Ik ben uit eten met mijn moeder, die ook best oud is, maar om haar polsen gelukkig armbanden uit de wereldwinkel draagt, en die blanke vla lekker, maar wel een beetje saai vindt. We zitten naast elkaar (“dan hebben we hetzelfde uitzicht”) in het restaurant van een verzorgingstehuis. Hier eten bewoners, bezoekers van bewoners, buurtbewoners (mijn moeder) en mensen met weinig geld. Hoe armer je bent, hoe minder je betaalt. Ik betaal de hoofdprijs. Acht euro voor 3 gangen: soep, agv-tje (aardappels-groente-vlees), toetje. Inclusief glas wijn.

Inzicht

Mijn bejaarde tafelgenoot (niet mijn moeder, maar die Zen-master met het kammetje) heeft me zonder het te weten inzicht gegeven. Ik ga lekker eten, net als iedereen hier. In de runderbouillon zwemt echt vlees  en hij is lekker zout, op deze warme dag. De tuinbonen bij de drumstick (is dat niet gevaarlijk, of in elk geval lastig eten, zo’n botje, voor die oudjes?) zijn natuurlijk wel uit de diepvries, geen doen natuurlijk anders voor die kok, maar het zijn er wel heel veel en ze zijn beetgaar. De vla is er in wel 3 kleuren: aardbei (is dat eigenlijk wel een kleur?) en geel en blank (ook best een gekke kleur, blank). En alles is gewoon lekker. Zelfs de wijn.

Cake

Ik neem afscheid van mijn nieuwe vriend, die naar de avonddienst in de kerk gereden wordt, en ondertussen alvast informeert naar de cake bij de koffie straks. Ze hebben echt wel wat hoor, die oudjes. En omdat jonge mensen tegenwoordig niet helemaal goed wijs zijn, ga je oude mensen vanzelf steeds leuker vinden. Oude mensen zijn tough cookies. Die leven (net als ik) van maaltijd naar maaltijd. Die zweren bij aardappels-groente-vlees. Die vinden vla een heerlijk toetje. Dat heb je met oude mensen. Kun je nog wat van leren.

Meer columns van Lotje lezen? Kijk dan hier.