Great conversation
Lotje Deelman was redactiechef van ELLE Eten, werkt al bijna 15 jaar voor de Allerhande en werkte achter de schermen aan televisieprogramma’s als MasterChef, de Worsten van Babel On Tour en De Nieuwe Lekkerbek. Ze at varkenspoot met Anthony Bourdain en flirtte met Gordon Ramsay in zijn Aston Martin. Lotje is (co-)auteur van meer dan tien kookboeken en is in haar keuken op het Drentse platteland nooit te beroerd om iets in de fik te steken. Op FavorFlav ventileert Lotje wekelijks wat haar bezighoudt.
“Wat is Drenthe? Wat is Horecava? Wat is column?” vraagt mijn Uber-chauffeur, die me in zijn sexy zwarte sedan van de RAI in Amsterdam Zuid naar Café Cliché aan de Middenweg in Amsterdam Oost brengt. Gesprekken met Uber-chauffeurs doen mij altijd aan een politieverhoor denken. “Waar woon je? Waar werk je? Waar heb je die jas gekocht? Was duur zeker?“ Een beetje geïntimideerd geef ik altijd openhartige antwoorden op vragen waar ik eigenlijk helemaal geen antwoord op wíl geven. Even stil nou joh. Moet nog een column schrijven.
Fietsers zijn gek
Dus FaceTimet mijn Uber-chauffeur onderweg enthousiast met zijn nichtje van tien maanden die in een kinderstoel wild met een lege colafles van anderhalve liter om zich heen slaat en biedt aan me voor €100,- naar Drenthe te brengen, whatever the fuck it is. Ik zeg dat ik eigenlijk eerst nog even uit eten ga. Hij zegt dat alle fietsers in Amsterdam gek zijn. Echt gek weet je. Puntje d’r bij. Maar nog geen column.
Het vervelende van een column schrijven is dat je hem elke week nog wel weer even moet schrijven. Dat zou ik gisterochtend doen, tikkie aan de late kant, maar goed te doen. In de trein. In de stiltecoupé. Old Crow Medicine Show in mijn oortjes en tikken maar. Pizza. Leuk onderwerp. Best meals ever. Ook leuk hoor. Inspiratie genoeg.
Komt wel goed
Meppel, Zwolle, Lelystad, Almere, nog geen lekker stukje. Geeft niks. Komt wel goed. Probeer de druk laag te houden, laat het los, blijf dicht bij jezelf, dan rolt dat die column er straks zo uit.
Met mijn zoon, die tot mijn stomme verbazing en grote blijdschap kok is geworden (Hij, na de middelbare school: “Ik wil nooit meer naar school.” Ik: “Dan moet je kok worden.” Hij: “Is goed.”), struin ik over de Horecava. We proeven verse yuzu, gekke gekleurde Peruaanse knolletjes die oca en olluco heten, en een heleboel verantwoorde zeewieren. Jonas is het meest onder de indruk van het fancy Japanse raspje van haaienhuid voor verse mierikswortel. Mooi; hij is bijna jarig.
Humor op de kaart
De menukaart in Café Cliché is er een die vroeger bij mij tot grote ergernis geleid zou hebben. Dijenkletser, Bordeelsluiper, Gleuvenglijder… Humor op een menukaart vind ik altijd moeilijk. In dit geval misschien extra moeilijk, omdat ik net de televisieserie Judas heb gekeken en die Mokumse grappen opeens ook een heel ander soort kramp in mijn maag veroorzaken.
Ik zeg dan ook gewoon ‘de tonijn’ en ‘de zeebaars’ als ik bestel, en de bediening moet lachen om mijn kinderachtigheid. Terecht. Zij weten wat ik nog niet weet: dat hoe het ook heet wat je hier bestelt, het allemaal even krijg-er-tranen-van-in mijn-ogen lekker is. Van de oesters tot de ananas. Zo op het lijstje best meals ever. Ik zeg er verder niks over, moet namelijk nog een column schrijven, maar ga er alsjeblieft eten.
Great conversation
Daarna wordt het allemaal een stuk minder. De trein op pikdonker Muiderpoort rijdt net voor mijn neus weg, de trein op Centraal gaat van 11a in plaats van 11b ontdek ik net te laat, op station Almere something is iedereen gek, dronken of stoned, de trein naar Meppel stinkt naar bier en kots en nog steeds is mijn column niet af.
De volgende ochtend lees ik in mijn betalingsbewijsmailtje van Uber dat het vaakst ontvangen compliment van mijn chauffeur ‘Great conversation’ is’. Precies. Alles wat je zoekt ligt vlak voor je neus.
Lees meer van Lotje:
