We’ll always have Paris
Parijs werd in 2015 maar liefst twee keer opgeschrikt door een terreuraanval. Maar de lichtstad zou Parijs niet zijn als het de zo kenmerkende vrolijke, vrije leefstijl daaraan had aangepast. In plaats daarvan vierde de stad haar onbreekbare vrijheid met Twitter-hashtags als #jesuisenterrasse en het massaal (her)lezen van de ultieme liefdesverklaring aan het vrije Parijs, Ernest Hemingways boek A moveable feast.
Wat doe je als je stad wordt aangevallen? Dan kun je buigen voor het geweld. Of je kunt doen als de Parijzenaren: uit protest massaal de terrassen bezetten om het Parijse joie de vivre te vieren in al haar facetten. En dat dan op Twitter met de wereld delen onder de hashtag #jesuisenterrasse.
En je (her)leest iconische boeken van even zo iconische schrijvers over jouw stad. Was het na ‘Charlie Hebdo’ Voltaires Traité sur la tolérance uit 1763; na ‘Bataclan’ stegen de verkopen van Ernest Hemingways A moveable feast (1964) tot grote hoogtes. De Franse boektitel kreeg zelfs een eigen hashtag #parisestunefête.
Protagonist
Parijs is de protagonist van tientallen boeken, films en songs. Misschien wel de meest geciteerde quote ooit komt uit de film Casablanca (1942) met Humphrey Bogart en Ingrid Bergman: ‘We’ll always have Paris’. En dat is niet voor niks, want de romantische stad spreekt tot de verbeelding van iedereen die er ooit is geweest, of die Parijs nog op z’n bucket list heeft staan. De cafés, restaurants, terrassen, wijnbars en tegenwoordig ook foodtrucks – what’s not to like?
En juist dat laatste aspect wordt bezongen in A moveable feast van de Amerikaanse schrijver-journalist Ernest Hemingway (1899-1961) over zijn dwalingen langs de Parijse horeca in zijn beginjaren als schrijver. Niet in de laatste plaats hotel Ritz, toen en nu gelegen aan Place de Vendôme. Met als enige verschil dat het hotel inmiddels een Hemingway-bar heeft, terwijl de Amerikaanse schrijver in de legendarische jaren twintig van de vorige eeuw waarin het boek speelt hooguit geld had om er eens per week een cocktailtje weg te tikken.
Rive Gauche
Ook veel andere door Hemingway gefrequenteerde adressen bestaan nog altijd. Van Café des deux Magots in Saint-Germain-des-Prés tot La Closerie des Lilas, eveneens in zijn geliefde zesde arrondissement. Want in tegenstelling tot nu, gebeurde het in het Parijs van Hemingway vooral aan de linkeroever van Parijs, la rive gauche. Afgezien van de Ritz en het nabijgelegen Harry’s Bar, dan, die juist net als Bataclan op de rechteroever liggen. Sinds bijna tien jaar vormen buurten als Canal St. Martin op la rive droite het nieuwe Parijse creatieve centrum.
Zoals Parijs een feest is om te bezoeken, zo is A moveable feast een feest om te lezen. Een feest van herkenning. Een feest van genieten. Een feest, punt. Hemingway ging zijn leven lang altijd weer terug naar Parijs. En wij gaan volgend jaar gewoon ook weer met z’n allen. Want #Parisestunefête, we’ll always have Paris en in Hemingways eigen woorden: ‘There is never any ending to Paris.’
Geheel in de traditie van notoire zuipschuit Hemingway dorst gekregen? Klik hier voor de door hem bedachte champagnecocktail Death in the Afternoon.
Tekst: Marjan Ippel
Beeld: Marjan Ippel
