Yo bro,
Lotje Deelman was redactiechef van ELLE Eten, werkt al bijna 15 jaar voor de Allerhande en werkte achter de schermen aan televisieprogramma’s als MasterChef, de Worsten van Babel On Tour en De Nieuwe Lekkerbek. Ze at varkenspoot met Anthony Bourdain en flirtte met Gordon Ramsay in zijn Aston Martin. Lotje is (co-)auteur van meer dan tien kookboeken en is in haar keuken op het Drentse platteland nooit te beroerd om iets in de fik te steken. Op FavorFlav ventileert Lotje wekelijks wat haar bezighoudt. Met deze keer: gloeiende kolen, kobe beef en ramen in Japan.
Zo spreek je elkaar elke dag, en zo bijna nooit meer. Zo gaat dat, bij een broer en een zus die ieder aan een andere kant van de wereld wonen. Ik denk wel vaak aan je. Nou ja, niet echt aan jou eigenlijk. Een beetje aan jou. Meer aan je grappige knappe Japanse baby-zoon, die ik als ik even niet op zijn naam kan komen altijd Showbinkie noem, en dan weet ik meteen weer dat hij Shotaro heet. Maar het vaakst denk ik aan wat ik at, op bezoek bij jou in dat gekke Japan.
Walvis
Die sushi met kogelvis, fugu, waar ik nog een beetje misselijk van was, en jij natuurlijk niet. Dat tweehonderd jaar oude restaurant waar we op een barbecuetje van klei op de grond op gloeiende kooltjes rare aaltjes gingen bakken, en waar die Japanse professor en zijn veel jongere studente zo dronken waren dat ze steeds omvielen op hun tatami-mat. De toen nog illegale walvis, die een beetje naar paardenbiefstuk smaakte. Het feestmaal met alle gradaties kobe beef op jouw subtropische eiland Ishigaki.
Hoe gaat het met je? Heb je dat onlangs aangeschafte stuk oerwoud naast je huis al met kapmessen ontgonnen? Kan Showbinkie al tot tien tellen in het Nederlands? Wil hij later sumoworstelaar worden? Ik hoop het echt. Wat zijn dat coole gasten. Veel eten en een beetje duwen en trekken voor je beroep, dat zou ook wel iets voor mij zijn trouwens.
Pizza-goeroe
Hoewel ik heel erg van een halfvol glas ben, denk ik ook best vaak aan de dingen die ik níet at. Zo hebben we in Tokio geprobeerd om te gaan eten bij een van David Changs pizza-goeroes, maar dat lukte steeds niet. Toen had ik wel wat vasthoudender willen zijn. Ik had ook wel élke ochtend naar de vismarkt gewild om zee-egels te eten, maar onze moeder had heel duidelijk behoefte aan iets anders dan vis na twee weken Japan. Vooral bij het ontbijt …
De meeste pijn heb ik van de dingen die ik níet kocht, in Kappabashi Street. Kappabashi Street is mijn favoriete straat in het universum geworden, had ik je dat al verteld? Ik ben er nog twee keer alleen naar toe gegaan, toen ik opeens door had dat het om de hoek van ons hotel was, als jullie nog sliepen. Nu nog droom ik over winkels vol eetstokjes, winkels vol handgesmede koksmessen, winkels vol kommen voor ramen, winkels vol barbecuetjes die veel te zwaar zijn voor in een vliegtuig..
Koelbloedig
Heb hier trouwens nog geen ramen durven eten, laat staan sushi. Kan alleen maar tegenvallen, en het Okura kan ik even niet betalen. Weet je nog, dat we daar gingen eten, toen je net Japans studeerde, van gespaarde rijksdaalders? En jij heel koelbloedig al die crazy oneetbare dingen bestelde die alleen Japanners bestellen?
Anyway, om een lang verhaal kort te maken: ik wil graag het recept van die salade met octopus en gehakte tomaat, met die mini trosjes zeewier bovenop. Die we aten in dat visrestaurantje, waar de eigenaar zo gemeen was tegen alle westerlingen behalve tegen ons. Ik stuur je de foto. Ik denk dat dat het allerlekkerste was dat ik heb gegeten in Japan.
Gochisosama-deshita. Mijn favoriete Japanse zinnetje. Bedankt voor het godenmaal.
JeZus
PS Stel dat je Chefs Table op Netflix kijkt, dan moet je even naar de aflevering over Ivan Orkin kijken in seizoen 3, dat is een neurotische New Yorker die 10 jaar lang een ramen-shop in Tokio had, en ook een paar Japanse vrouwen en kinderen onderweg opdeed. Zo’n broer had me ook wel leuk geleken, maar jij bent ook prima hoor.
Lees meer van Lotje:
