Koffie in theeland

Van Taiwan wordt gezegd dat het de beste thee ter wereld produceert, zoals de Alishan high mountain oolong. Toch ondervond food editor at large Marjan Ippel dat het in de hoofdstad Taipei nauwelijks om thee, maar des temeer om koffie draait. Van flat white tot ‘nordic’.

Dat je een pelgrimage naar Taiwan onderneemt omdat je een totale theefreak bent. En dat je dan in de hoofdstad Taipei het ene na het andere hippe koffieconcept tegenkomt. Maar een interessant-hippe theezaak? Ho maar.

Van The Wall Street Journal tot Saveur schreven het eind vorig jaar al: Taipei is razendsnel de nieuwste internationale koffiebestemming aan het worden. En ik kan dat inmiddels beamen.

Nordic koffie

Ook in de grootste mainstream koffieketens als Cafe Lugo, Cama en Mr. Brown wordt unwashed Ethiopische Yirgacheffe in de vintage Chemex-potten-met-houten-kraag gezet alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Oké, het strooien van cacaopoeder of godbetert kaneel bovenop het melkschuim van de cappuccino is ook in dit soort zaken nog altijd een even taaie als slechte gewoonte.

Maar zelfs in de 7-Eleven buurtsuper is de keuze aan koffie en koffietypes overweldigend. En in de beroemde boekwinkel Eslite is een groot gedeelte gereserveerd voor koffieboeken. Met name how-to-edities over filterkoffie en de ‘nordic’ koffiecultuur. Met gratis stenen koffiefilter.

Hipsterkoffietent

En dan de echte indie baristazaken: machines als La Marzocco, Synesso, Mazzer en een vintage Faema E61 uit 1963 behoren, net als in een gemiddelde hipsterkoffietent bij ons, tot het vaste meubilair. Maar ook de mason jar voor koudgezette ijskoffie, het homemade gebak, de cold drip coffee maker, de Probat L12 Roaster, de single speed racefiets aan de muur en de steile prijzen zijn er gesneden koek. Voor de kosten van één baristabakkie kun je op straat een hele maaltijd plus een halve liter bier nuttigen. Maar daarvoor krijg je in de koffietent ook wel een brouwsel van huisgeroosterde bonen uit de Taiwanese Alishan-bergen (tot voor kort vooral bekend om de thee!), uit het Keniaanse Ngerwe-district of uit Las Lajas in Costa Rica.

De namen van de koffiezaken zijn Engels: Stone Single Origin, Walkingbook en Rufous. Of Italiaans: Luguo. En nordic: Fika Fika. Waarbij het Scandinavische ‘fika’ zoveel betekent als ‘een moment voor jezelf’.

Vergeleken bij ons spotte ik opvallend veel vrouwelijke baristi en even opvallend weinig baarden en tattoos.

Schattig

Afgezien van Stone, dat geheel volgens de globale trends is ingericht met onaffe muren, wat vintage spullen en veel blond multiplex, zijn de interieurs vaak onderhevig aan wat ze in Japan kawaii en in Taiwan ke ai noemen: schattigheid. Honderden ‘schattige’ items zijn lukraak verspreid over het interieur. Van beeldjes en potjes tot een geinig tekstbordje tegen de Überboiler in een van de beste koffietenten, Rufous, met daarop in het Nederlands(!): ‘Als je je een paar dagen ziek wilt melden, moet je de koffie hier proeven.’ Niemand van de baristi wist waar het vandaan kwam…

Vergeleken bij ons spotte ik opvallend veel vrouwelijke baristi en even opvallend weinig baarden en tattoos. Wel leren schorten in overvloed. En iced drip coffee en affogato (espresso met bolletje ijs) – terwijl het daar nu ook ‘winter’ is.

Geurkopje

Bij de beste koffietent die ik bezocht, Luguo, wilde de vrouwelijke barista zich er eerst van vergewissen dat we begrepen dat er bij de filterkoffies niet aan suiker en melk werd gedaan, en suiker ook bij de espresso een no-go was (net als melk, trouwens). Ook kwam mijn unwashed Yirgacheffe filterkoffie à 240 NTD (7,20 euro) met een geurkopje waarin de koffie werd geschonken, voordat hij werd overgeheveld naar de koffiekop zelf. Eerst ruiken, dan proeven.

Inderdaad, precies zoals de gewoonte is in de Chinese theecultuur. Toch nog een gevoel van thuiskomen.

Tekst: Marjan Ippel
Beeld: Marjan Ippel