9 x galgenmaal – en een olijf: what’s cookin’ in de dodencel?
Eten tot je erbij neervalt. Best morbide, in Amerika mogen terdoodveroordeelden kiezen wat ze als laatste maaltijd willen eten. (En ook morbide: ik vind dat interessant.) Kunnen ze op het laatste moment nog een hap door hun keel krijgen? En zo ja: wat is die laatste hap?
Nog één keer lekker eten en dan dood, het is een eeuwenoude traditie. Azteken, Romeinen en Grieken vonden een laatste maaltijd voor mensen die gingen sterven belangrijk, en het maakte niet uit of dat einde kwam door een beul, een dodelijke ziekte of een offer aan de goden. Tijdens de Franse revolutie kregen veroordeelden een glas rum voordat de guillotine z’n werk deed, in de zestiende eeuw in Engeland aten beul en gevangene samen een maaltijd.
In Amerika is die traditie van laatste maaltijden voor terdoodveroordeelden nog alive and kicking. In de meeste staten mogen gevangenen op hun finalmealrequest-formulier invullen wat ze maar willen.
Horrorclown eet aardbeien
IT gelezen? Over die griezelige clown die op onschuldige kindertjes jaagt? Stephen King liet zich inspireren door John Wayne Gacy, een seriemoordenaar die zich soms verkleedde als Pogo de Clown en zeker vijfentwintig jongens vermoordde. Brrrr. Op 10 mei 1994 kreeg hij een dodelijke injectie, maar niet voordat hij een hele bucket kip van KFC en een portie gefrituurde garnalen had weggewerkt, met frietjes erbij. Toetje: een pond aardbeien.
Doodgewoon ontbijtje
De uiterst charmante seriemoordenaar Ted Bundy (volgens hemzelf zeker tachtig slachtoffers) had geen zin in een speciale laatste maaltijd. Dus serveerde de gevangenis op 24 januari 1989 het standaardontbijt voor mensen op death row: gebakken eieren, geroosterd brood met jam, hash browns en een medium-rare gebakken biefstuk. En omdat Ted niet kon kiezen wat hij wilde drinken, werd het hele assortiment voor hem ingeschonken: melk, sinaasappelsap en koffie.
Gelijke munt(ijs)
Twee bakken ijs, meer niet. Muntijs met stukjes chocolade erin, om precies te zijn. Dat was de laatste maaltijd van Timothy Mc Veigh, verantwoordelijk voor de bomaanslag in Oklahoma in 1995, met 168 dodelijke slachtoffers en 680 gewonden op z’n geweten. Op 11 juni 2001 kreeg hij een dodelijke injectie.
Dodelijke pasta
Ruth Snyder vermoordde haar man omdat hij zijn vorige verloofde niet kon vergeten: hij had zijn boot naar zijn ex genoemd en hing haar portret op in hun huis. De achtste poging tot moord was uiteindelijk raak. In de Sing-Sing-gevangenis in New York schreef Ruth geschiedenis in 1928, als eerste vrouw ooit op de elektrische stoel. Haar laatste maaltijd? Kip parmezaan met pasta Alfredo, twee milkshakes en een ijsje.
Kleintje eet knoflookbrood
Allen Lee Davis had als bijnaam ‘Tiny’. Ironisch, want zo’n ukkie was Allen niet: honderdzestig kilo schoon aan de haak. Zijn laatste maaltijd was ook niet bescheiden. De drievoudig moordenaar at een hele kreeft, gefrituurde garnalen, gebakken kokkels, aardappels en knoflookbrood voor zijn executie in 1999.
Lekker licht
Moordenares Karla Faye Tucker vroeg om vergeving aan de paus: ze had dan wel twee mensen doodgeslagen, maar in de gevangenis was ze streng religieus geworden. Mocht niet baten, ze kreeg op 3 februari 1998 een dodelijke injectie. Haar laatste maaltijd was lekker licht: een banaan, een perzik en een groene salade.
Feestje in dodencel
De opsomming van de laatste maaltijd van Gary Carl Simmons, bijnaam ‘The Butcher’, lijkt meer op de boodschappenlijst voor een feestje. In zijn dodencel werd bezorgd: een pizza met champignons, ui, jalapenopepers en peperoni, nog een pizza met drie soorten kaas, olijven, paprika, tomaat, knoflook en worst, tien pakjes Parmezaanse kaas, tien zakjes ranchdressing, een familiezak Doritos, een groot stuk jalapeno-nacho-kaas, twee grote aardbeienmilkshakes, twee grote bekers Cherry Coke, een extra grote portie friet van Mc Donald’s met extra ketchup en extra mayo, en twee bekers aardbeienijs. Hij kreeg niet alles op: halverwege zat hij vol.
Geen grote wensen
Gerald Lee Mitchell, meervoudig moordenaar, hield het simpel: zijn laatste maaltijd in 2001 was een zak gemengde zuurtjes. Het kan nog simpeler: Victor Harry Feguer bestelde in 1963 één olijf, met pit en al. Waarom? Hij hoopte dat op zijn graf een olijvenboom zou groeien, als teken van verzoening.
Nu is het genoeg geweest
Het kan nog gekker: moordenaar Lawrence Russell Brewer bestelde voor zijn executie in juni 1998 twee gebakken kipfilets, een pond vlees van de barbecue, een driedubbele cheeseburger met bacon, een meatlovers pizza, drie fajita’s, een omelet, okrabonen, een beker ijs, fudge met pinda’s en drie root beers. Hij kreeg wat hij bestelde, maar at er geen hap van. Dat was de druppel voor de staat Texas. Daar worden vanaf dat moment geen laatste maaltijden meer verstrekt, veroordeelden krijgen nu gewoon wat de pot schaft.
Zelf koken?
Ook eten zoals in een Amerikaanse gevangenis? Brian Price zat veertien jaar in een Texaanse gevangenis, waar hij met een team veroordeelde koks kookte voor alle gevangenen. In zijn kookboek Meals To Die For staan recepten als Rigor Mortis Rijst en Convict Chili.
Lees ook:
