Food stories

9x ranzig en bizar personeelseten in de horeca waar nog lang over werd gepraat

Dat horecapersoneel ‘s avonds laat van snacken houdt dat weten we. Maar een lange werkavond begint altijd bij het personeelseten. Een zeer belangrijk maal, eentje die vroeg op de avond plaatsvindt en die je genoeg energie moet geven voor een hele avond knallen. Iets wat sommige koks, toch nog niet helemaal snappen. Horecapersoneel klapt uit de school. 

Foto van culinair journalist Laura Grilo Melo

Personeelseten: uurtje frituurtje

We weten het altijd als onze kok flink aan de bel heeft getrokken de nacht ervoor. Dan trekt ie de vriezer leeg van alle producten die we normaliter gebruiken als late night snack, en dan eten we om 16:30 frikandellen, kipnuggets en kaassoufflé’s. Hmm… En vervolgens met zijn allen naar de wc vlak voordat de deuren open gaan. Niet echt relaxed… Maar stiekem wel lekker.

Pasta, pasta, pasta

Als je in een pasta restaurant werkt, waar we zelf onze verse pasta’s maken, en er verder niets op de kaart staat… Je raadt het al, dan eet je heel veel pasta. Ik had nooit gedacht dat ik op een gegeven moment gek zou worden van mijn lievelingseten. Pasta is voor mij voor altijd verpest. Laatst ging ik bij mijn moeder eten. Ze had pasta gemaakt. Ik barstte bijna in janken uit.

Mag ik wat eten bij mijn zout?

De chef was een keer ‘per ongeluk’ uitgeschoten met het zout. En ook niet een klein beetje. Volgens mij mocht hij ons niet. Hoe dan ook: na één hap voelde je je als Tom Hanks in de film Cast Away – waarin hij al maanden geen water had gedronken; direct een gortdroge bek en schrale lippen. Nee, dat was geen succesverhaal: met gierende dorst de vloer op!

Nein danke

Ooit werkte ik in een tent die aan Oktoberfest deed. Althans, dat probeerden ze. Populair was het niet; er kwam die week nauwelijks iemand naar de kroeg. Ik zag de bui al hangen: het personeel moest tot juni die worsten vreten.

Hamburger Hawai

Pizza Hawaï; ik ben niet de grootste fan, maar als mensen er gelukkig van worden, lekker doen! Eet vooral wat je zelf lekker vindt. Maar toen we ananas op onze hamburgers kregen tijdens het personeelseten, was ik toch wat verbaasd. Twijfelachtig zette ik een hap in de burger, maar in plaats van met moeite doorslikken was ik positief verrast! Het zoete van de ananas ging eigenlijk heel goed met de pittige jalapeños, de zure augurk en de lekkere sappige burger. Aanrader!

Geef eten!

Ik werkte ooit ergens waar je in de zomers echt moest knallen. Vol terras, de hele dag en avond. Rondrennen met dienbladen vol bier en borden met saté en spareribs. Daar heb je dus energie voor nodig! Heel fijn dat de betreffende koks ons gezond wilden laten eten, maar met een kleine salade, red ik het niet tot het einde van de avond. En dan ook nog mij raar aankijken als ik stiekem in de keuken iemands overgebleven frieten opeet…

Dat is dan €3,50. Anders nog iets?

Dat je bij de meeste zaken moet betalen voor je personeelseten vind ik begrijpelijk. Je kan immers ook gewoon thuis eten. Maar een zaak waar ik (slechts een week) heb gewerkt pakte het totaal verkeerd aan. Personeelseten hier bestond uit magnetronmaaltijden van de Albert Heijn. En hier werd dan €3,50 per maal voor van je salaris ingehouden. Niet ok.

Spice it up

Ik kan best goed tegen pittig eten. Maar de chef waar ik toentertijd voor werkte spande de kroon. Telkens zat ie tegen het randje aan, waar ik hem dankbaar voor ben, dankzij hem ben ik pittig eten echt gaan waarderen. Maar ik zal nooit vergeten de dag dat ie met zijn Thaise curry echt te ver ging. Het zweet brak ons allemaal uit en tijdens werk zag je de rode koppies van het personeel om de beurt de wc induiken. Geen succes.

Roemeense cuisine

Ik werkte ooit ergens waar een Roemeens kok werkte die ons maar wat graag kennis wilde laten maken met de Roemeens cuisine. Wat blijkt? Er is een reden waarom de Roemeense cuisine niet erg populair is. Het is niet lekker of aantrekkelijk. Vaak wisten we niet echt wat we aten, behalve dat het bruinig, vettig en uierig was. Ach, het was wel schattig hoe hij telkens weer zijn best deed. Uit beleefdheid aten we het vaak met pijn en moeite op. Maar lekker? Nee, dat was het niet.

Lees ook: 

 

Geen foodnews Missen?

Ontvang een update in je inbox