De stomste reacties van restaurants op een voedselvergiftiging

Je kent het wel. Je zit te eten en je buik begint eerst vrolijk te rommelen en vervolgens geluiden te produceren van verstopte gootsteen die langzaam open plopt. Vervolgens wil je maar één ding: naar de WC. Alles moet eruit en snel. Voedselvergiftiging of voedselinfectie. Het kan altijd gebeuren. Maar hoe gaan restaurants hiermee om?

Gifje

Een restaurant kan er niet altijd iets aan doen. Al wast de chef zijn handen kapot, al gebruik je voor elk onderdeel een andere kleur snijplank en een overdosis datumstickers op de containers. Er kan altijd een gek schimmeltje of bacterietje in de ingrediënten zijn gekropen dat een gifje uitstoot waar je binnen een paar uur doodziek van wordt, of er zit een kluitje ziekmakende bacteriën, parasieten of virussen in je galgenmaal. Soms merk je het al in het restaurant, soms merk je het pas als je thuis bent. Als je niet al onderweg een toilet bent ingevlucht.

Beroepsrisico

Het hoort er nou eenmaal bij. Als je vaak uit eten gaat in veel verschillende zaken en in veel verschillende landen, dan loop je nou eenmaal meer risico dan wanneer je alle bacteriën kapot frituurt in je immer propere keuken. Of het nou gebeurt bij vrienden thuis, een kroeg op de hoek of bij een internationaal vermaard sterrenrestaurant, het is altijd vervelend om te laten weten dat je ziek bent geworden van hun goedbedoelde maal. En toch moet je dat altijd doen! Al is het maar om andere gasten te beschermen, want wellicht schuilt het kwaad in een ingrediënt dat nog steeds wordt gebruikt. Het zegt veel over een restaurant hoe hier vervolgens mee wordt omgesprongen.

In de categorie: ‘dit doet mijn kind nooit’

Twee keer achter elkaar ging ik met een collega eten bij restaurant D. in Den Haag. Een simpele sandwich. En beide keren werden we ziek. De tweede keer besloot ik een mailtje te sturen, voordat de hele Hofstad zou bezwijken. Al snel kreeg ik een reactie van één van de medewerkers. Geen excuses, maar een uitnodiging voor een kop koffie met de chef. Dan kon hij me uitleggen dat een voedselvergiftiging in zijn keuken onmogelijk was, omdat deze voldeed aan de de hoogste hygiëne-eisen. Ik heb vriendelijk bedankt en ben nooit meer teruggegaan.

Met de dood bedreigd

Aan de Scheveningse zee at ik saté bij strandtent B. en ik werd ziek. Doodziek. Geen excuses, geen ‘kom een keertje terug’ en zelfs geen kopje koffie, nadat ik dit keurig had gemeld. Toen ik dit later in een interview vertelde, kreeg ik de volgende dag een dreigmail van de eigenaar. Hij wist waar mijn kantoor was en zou me desnoods komen halen om nogmaals zijn kipsaté te proberen. Hij moest zou bewijzen dat het niet aan zijn keuken lag. Ik vreesde voor mijn leven, dus ging niet op zijn uitnodiging in. Was letterlijk te schijterig. Jaren later, op de toiletten van de Tweede Kamer, tijdens de afsluiting van het parlementaire jaar, herkende hij me en wilde hij me opnieuw naar de keel vliegen, waarna ik vluchtte achter de veilige schouders van een minister.

Bijna-dood ervaring

In Marokko at ik linzensoep in een zalmkleurig vijfsterrenpaleis La M., maar toen de bodem onder de oranje drab doorscheen, vluchtte ik naar het toilet. Om hier vervolgens drie dagen met koorts, spierpijn en hoofdpijn te bivakkeren. Een bijna-doodervaring. ‘Onmogelijk dat het door de harira kwam,’ verklaarde de kok later, toen ik weer een kopje thee bij het ontbijt kon binnenhouden. Die maakte hij al jaren zonder klachten. Ik had vast ergens anders iets verkeerds gegeten. Als ik ergens kom waar ik dit gerecht ruik, dan schiet mijn lichaam automatisch in een kramp.

Geniepige garnalen

Toen we met een 40-koppige redactie van een culinair magazine gingen eten bij restaurant K. in Amsterdam, bleek de volgende dag de helft ziek te zijn geworden. Waarschijnlijk door de geniepige garnalen in een voorgerecht. Je ruikt en proeft het meestal al, op het moment dat je zo’n gerecht eet, maar wil niet altijd de diva uithangen. Dus je spoelt alles beschaafd weg met de nodige hoeveelheden alles ontsmettende wijn. Toen ze hoorden dat ze verantwoordelijk waren voor de vergiftiging van de culinaire top van Nederland, kregen we nederige excuses, gevolgd door de praktische vraag wat dat betekende voor hun positie in de restaurantgids. Onlangs probeerde ik opnieuw een maaltijd van dit restaurant en werd weer ziek. Toeval of Pavlov?

Ja, ja, dat zeggen ze allemaal

Maar het ergst was toch wel de reactie van de (niet onbekende) chef van restaurant L. in Amsterdam op een gast die na een nacht projectiel braken het restaurant opbelde. Ze had er heerlijk gegeten, daar niet van, maar er moet iets niet goed zijn geweest, want de rest van de avond en nacht had ze in de badkamer doorgebracht. Dood en doodziek. De chef doodleuk: ‘Ja, ja, dat zeggen ze allemaal. En maar hopen dat we ze een gratis etentje aanbieden. Fijne dag nog!’

Lees ook:

• Op vakantie zonder voedselvergiftiging
• Know before you go: 12x Franse gerechten die je misschien wilt vermijden
• Know before you go: 8x Spaanse lekkernijen die je misschien wilt vermijden