Food stories

Ervaringsdeskundige vertelt: waarom je NOOIT een sapkuur moet doen

Kilo’s tomaten, courgettes en komkommers jaste ik er doorheen, de sapcentrifuge draaide overuren en de kilo’s vlogen eraf. Hoe? Ik deed tien dagen lang een sapkuur. En nu wil ik iedereen laten weten waarom dát een ontzettend slecht idee is.

Foto van culinair journalist Sabina Posthumus

Waar het idee ontstond om een sapkuur te doen en hoe die sapcentrifuge ineens in de keuken terecht kwam, daar kan ik een boek over schrijven. Sterker nog, dat was de bedoeling: een boek over mensen die wekenlang leven op alleen maar sap van groente en fruit, en zich daar fantastisch door voelen. Hoe zou ik daar nou beter over kunnen schrijven dan door gewoon mee te doen? Dus hup, naar de markt voor een doos komkommers en tomaten, en aan de slag. Ik viel inderdaad enorm veel af – 9 kilo in drie weken – maar toch zou ik je zo’n sapkuur sterk afraden.

Dat sap is echt niet lekker

Door een sapkuur zou ik mijn lichaam reinigen. Met vernieuwde energie en een paar kledingmaten minder zou ik dan opgewekt door het leven springen. Klinkt goed, non? De eerste dagen ging het hartstikke lekker! Die sapjes waren lekker en ik sliep als een blok, vast een voorbode van al die nieuwe energie die ik aan het verzamelen was. Tot ik erachter kwam dat de sappen minstens 80 procent groente moesten bevatten – ik was vrolijk appels, mango’s en ananas door die sapcentrifuge aan het jagen. Toen werd het afzien. Want sap van spinazie, komkommer en een groen appeltje is echt niet lekker, de sap van vooral rauwe rode bieten had een bizar effect op mijn darmen (ik hou de details voor me) en het sap van bleekselderij, rucola en courgette moest ik echt kokhalzend wegdrinken. Eigenlijk was alleen het gazpacho-inspired-sapje (tomaat, ui, komkommer, paprika, knoflook) nog wel te doen, maar om nou te ontbijten met ui en knoflook, tja.

Je kaken willen iets dóen

Ik had me dat nooit gerealiseerd, maar ik miste de krak, knars en kraakkraak van krokante dingen. Geen kruimelige croissant, geen cracker, geen knapperig patatje onderuit de zak. Ik stond likkebaardend te kijken naar de stukjes appel en bleekselderij die ik in die sapcentrifuge stond te proppen. Zou het nou echt zo erg zijn als ik er een hapje van nam, alleen maar om ergens op te kunnen kauwen? Het antwoord van de experts: ja, dat is heel erg. Dus ik hield me in.

Je gaat enorm uit je mond stinken

Dit wist ik niet want ik had nog nooit gelijnd, maar ervaren afvallers bij wie ik hier voorzichtig naar informeerde, konden het beamen: van lijnen ga je enorm uit je mond stinken. En dat is niet te doen. Ik werd zelf al misselijk van die smaak in m’n mond, maar ik durfde ook niemand meer aan te kijken uit angst voor giftige dampen. In de supermarkt mompelde ik wat in mijn mouw, als ik bekenden tegenkwam deed ik snel een ‘oei, heel druk’ zwaai om dan te vertrekken. Want door kauwgumpjes te eten, zou ik het hele effect van de sapkuur teniet doen, en dat wilde ik ook niet. Dat heb ik vier dagen volgehouden, daarna werd het een sap-en-tictac-kuur, want het was echt niet te doen.

Je hoofd wordt raar

Dit was de reden om ermee te stoppen: ik draaide er volledig van door. De eerste dagen van de sapkuur viel het me alleen op dat er op zoveel plekken werd gesnackt en gesnaaid. Op het perron stond ongeveer de helft van de mensen iets te kauwen, in de stad leek elk vijfde pandje wel een koffietent, restaurant of bakkerij. Na dag vier ontstond een soort mist in mijn hoofd. Ik kon niet meer nadenken. Internetbankieren? Te moeilijk. Telefoneren en tegelijkertijd iets afwassen? Dat werd helemaal niks. En mijn sleutels, telefoon, portemonnee en agenda waren de hele tijd kwijt. Nog erger: ik werd zo labiel als een knakworst. Als je in je handen klapte, moest ik al huilen. En na een hysterische huilbui met snot en mascarastrepen toen iemand me alleen maar vroeg om mijn auto ergens anders te parkeren, besloot ik: kappen met die onzin. Die eerste tosti na tien dagen sapkuur was de lekkerste OOIT.

Lees ook:

 

Geen foodnews Missen?