Eten met je neus dicht: deze gerechten stinken het ergst ter wereld
Sommige ingrediënten of gerechten stinken zo erg, dat het een wonder is dat mensen het kunnen eten zonder hun neus dicht te houden – of erger: over hun nek te gaan. Dit zijn de ergste stinkbommen op food-gebied ter wereld.
Doerian
De beruchte vrucht uit Indonesië en Maleisië stinkt zo vreselijk, dat de boom waaraan ie groeit niet in openbare parken mag worden aangeplant vanwege de ondraaglijke geur die het verspreidt. En het is de enige vrucht ter wereld met een heus vliegverbod. Onlangs in Singapore heb ik een stukje doerian geprobeerd. Wisselend succes. Understatement.
Surströmming
Oh wow, nee, hier wil je echt ver van uit de buurt blijven. De Zweedse delicatesse stinkt zo ver-schrik-kelijk. Wil je dan nog een hap nemen? Ik betwijfel het. Kijk anders even naar de Surströmming-challenges op YouTube van mensen die over hun nek gaan zodra ze het blikje openmaken.
Cazu marzu
Ok al zo’n avontuurlijke delicatesse; de casu marzu uit Sardinië: hiervoor rijpt de Pecorino ‘Sardo’, kaas gemaakt van de melk van Sardijnse schapen, zó lang dat larven van de kaasvlieg zich erin nestelen. Deze mades eten de kaas van binnen op en hun ontlasting vormt een crèmelaag, waar de eilandbewoners dol op zijn. Je vindt de kaas ook op Corsica. Daar heet ie ‘casgiu merzu’: ‘bedorven kaas’, dus. De beste geur-omschrijving? Braaksel.
Hákarl
Know before you go als je naar IJsland afreist. Het beruchtste gerecht van IJsland is zonder twijfel de gefermenteerde haai (kæstur hákarl). Het is een vrij prijzige delicatesse en een gerecht dat je moet leren eten – áls je dat zou willen, that is. De geur ervan is namelijk weerzinwekkend. Het heeft het aroma van rottend kadaver, kattenpis en ammoniak. Vaak wordt hákarl in hele kleine porties opgediend. Bijvoorbeeld met een (IJslands) vlaggetje erin, heeft het toch nog iets feestelijks. Maar zelfs dan is het een gerecht dat je huilend opeet. Overigens bestaan er meerdere soorten hákarl. Glerhákarl (glazige haai) is bijvoorbeeld afkomstig van de buik van de haai, terwijl de skyrhákarl afkomstig is van een andere deel van de haai. Hoewel de glerhákarl qua smaak smeriger is dan de skyrhákarl, is het voor beginners toch beter om daarmee te beginnen, omdat alleen al de textuur van skyrhákarl de meeste mensen doet kokhalzen.
Vieux Boulogne
Heerlijk al die Franse kaasjes, maar sommige zijn wel een uitdaging voor je neus. Volgens een studie van de Engelse universiteit van Cranfield in 2004, is dit de ergste stinkkaas ter wereld. De kaas uit Pas de Calais is na 7 tot 9 weken rijpen prima in te zetten als chemisch wapen.
Andouillette
Mijn persoonlijke favoriet. Ik kreeg deze drol ooit voorgeschoteld op wijnreis door de Beaujolais. Bij Les Rendez-Vous de Bobosse, om specifiek te zijn. Voor menig Fransoos een waar bedevaartsoord. Opgerold op je bord lijkt ‘Frankrijks meest gevreesde specialiteit’ nog op een gewone, onschuldige worst, maar als je je mes erin steekt komt er een geur uit, niet te geloven! Heb je wel eens een lichaam in verregaande staat van ontbinding geroken? Ik ook niet, maar toch moest ik hier meteen aan denken. Om over de structuur nog maar te zwijgen…
Chòu dòufu
Bijnaam: stinky tofu. Dan weet je al genoeg, toch? Hoe dan ook; het wordt gemaakt door verse tofu enkele weken tot maanden ter fermentatie in een soort pekelbad met verzuurde melk, groenten, vlees en/of rauwe vis te leggen. Vertrouwt men bij normale fermentatieprocessen op een bepaalde bacterie of schimmel, bij stinky tofu staat het proces niet vast en heeft iedere (kleine) producent zijn eigen geheim. Sterker nog, productie gebeurt meestal stiekem, omdat de ongecontroleerde rotting zelfs de Aziatische keuringsdienst van waren te gortig is. Grote producenten nemen een shortcut, die laten de tofu niet echt fermenteren, die “marineren” het slechts een paar dagen in een stinkende soep.
Kiviak
Ter afsluiting de allergruwelijkste stinkerd: kiviak. Het traditionele gerecht wordt in de winterperiode in Groenland door Eskimo’s (Inuits) gegeten, vooral met Kerstmis. Kiviak bestaat uit honderden dode alkvogels die in een dode zeehond zijn gestopt en vervolgens liggen te rotten onder een rots voor een paar maanden. Ja, je leest het goed! Er worden ongeveer 400 tot 500 dode alkvogels gebruikt, zodat de zeehond lekker stevig wordt verpakt voordat hij wordt dichtgemaakt. Deze delicatesse in Groenland ruikt echt naar… de dood.
Headerbeeld: Flickr
Lees ook:
