Hoe lang dip je een Oreo?
‘Milk and cookies’ is een iconische foodcombi in de Verenigde Staten. Niet zo vreemd dus dat wetenschappers het antwoord zochten (en vonden) op de meest prangende vraag in de moderne Amerikaanse eetgeschiedenis: Wat is de optimale dooptijd van een Oreo-koekje in melk?
Twee weken lang een paar uur per dag kostte het de in gedrag van vloeistoffen gespecialiseerde onderzoekers van Utah State University’s ‘Splash Lab’ om tot het onderzoeksresultaat te komen: vier seconden is de ideale dooptijd.
Krak
Maar voordat we ingaan op deze vier-secondenregel, zouden we toch graag de randvoorwaarden van het onderzoek nader willen bekijken.
Want wat is de ideale staat van een in melk gedoopt koekje? Specifieker: van een Oreo? Hoe zacht of nog krokant moet zo’n Oreo na het dopen überhaupt aanvoelen? Hadden de onderzoekers daar niet eerst een wetenschappelijke consensus over moeten bereiken?
Sommige Oreo-dopers houden er misschien van dat het zwart-witte koekje wel een film van melk om zich heen draagt, maar niet een van zijn belangrijkste kwaliteiten volledig verliest, namelijk de ‘krak’. Anderen zullen juist de voorkeur geven aan een verdergaande staat van ‘verval’, omdat daarmee de smaak van de melk pas echt fuseert met die van het koekje.
Goldilocks
Bestudeer je de resultaten van het onderzoek, dan blijken de wetenschappers ‘ervan uit te gaan’ dat de meeste mensen van een zogenaamde ‘Goldilocks situatie’ houden, wat zoveel betekent als precies goed. En in dit specifieke geval is ‘precies goed’ volgens hen niet volledig pap, maar ook niet nauwelijks bevochtigd. Dat vinden wij wetenschappelijk gezien nogal vaag.
Uit het onderzoek valt te deduceren dat zijzelf van een behoorlijk zacht en melkig Oreeotje houden. Volgens hun uitputtende research blijkt dat een Oreo 50 procent van wat-ie aan vloeistof kan opnemen, al in de allereerste seconde opzuigt. Tegen de vierde seconde heeft-ie de maximale absorptie bereikt. Daarom kan hij volgens hen het beste na een doop van vier seconden worden gegeten. Bij de vijfde is de Oreo namelijk inmiddels zo week dat hij uit elkaar gaat vallen.
Pappig
Wij willen deze respectabele onderzoekers zeker niet tegenspreken, maar zelf vinden we een Oreo die vlak voor z’n eigen desintegratie staat net té volgezogen met melk. Zeg maar gerust: pappig, en daarmee niet meer voor menselijke consumptie geschikt.
Gegeven het wetenschappelijke feit dat na één seconde al 50 procent van de melk die het koekje überhaupt kan opnemen is opgezogen, houden we daarom zelf liever een ideale dooptijd van max drie seconden aan. Voor die onmisbare ‘krak’.
Lees ook:
