Van cookie dough drop tot drop met lemon cheesecakesmaak: wij testten de nieuwe dropjes van Venco
Rare smaakcombinaties: ze zijn ons niet vreemd. Van bizarre chipssmaken tot crazy paaseitjes, we hebben het allemaal al eens voorbij zien komen. Het oer-Hollandse merk Venco doet nu ook een duit in het (drop)zakje. De dropfabrikant komt met 3 nieuwe zakken met nogal opvallende smaken: cookie dough, brownie en kletskop, lemon cheesecake, caramel macchiato en vanilla latte en honing, karamel en banaan. Ik nam de proef op de som. Is dit niet te nassen of wordt het onze nieuwe guilty pleasure?
Laten we met een positieve noot beginnen. De dropjes zijn glutenvrij én vrij van kunstmatige toevoegingen, zo staat op de verpakking. En over die verpakking zelf is ook wat goeds te melden. Die is namelijk een groenere ‘plant-pack’, wat wil zeggen dat tot 50% van de verpakking uit plant based materiaal bestaat. Suikerriet in dit geval. Lekker bezig Venco. Ik hoop dat ik zo ook lekker bezig ga zijn tijdens de smaaktest.
Cookie dough, brownie en kletskop drop
Ik kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en ruk als eerste de ‘koekjeszak’ open: de Zacht & Rijk. Ik MOET weten hoe drop met cookie dough, brownie en kletskop smaakt. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: van de geur die uit de zak komt ga ik over mijn nek. Het is een enorm zoete geur die schreeuwt dat-ie me misselijk gaat maken. Ik kokhals even, maar zet me er dan overheen en pak de eerste dropjes uit de zak. Op de zak staat dat de donkerste kleur de drop met browniesmaak is. Die pik ik er zo uit. Meteen bijt ik alleen het browniestuk af. En, is het brownie? Uhm… Nou nee. Ik proef niks wat ook maar lijkt op chocola. Bij de tweede keer ook niet. En bij de derde keer, als ik het dropje in één keer opeet, ook niet. Ik vind deze niet lekker. Eigenlijk gewoon best wel goor. Chemisch, en ik kan er gewoon niet uithalen waar het naar smaakt. Next.
Samen gewoon geen match
Bij de cookie dough en kletskop-smaak moet ik goed graaien. Uiteindelijk vind ik een dropje met een lichtere kleur. Dat is de cookie dough drop. Kijk, nu proef ik wél wat er wordt beloofd. Een beetje vanilleachtig, zacht… Cookie dough dus. In combinatie met de drop, die in vergelijking met het winegumstukje toch een beetje zoutig smaakt, krijg ik toch weer lichte error. Ik vind het samen gewoon geen match. De kletskopdrop smaakt ook best wel naar koek. En zou (volgens de ingrediëntenlijst) ook naar pinda’s moeten smaken. Dat haal ik er niet uit. Wel een hoop chemische troep.
Ook deze krijgt een onvoldoende. En my God, wat ben ik misselijk. Nu al. Ik ben aan het strijden terwijl ik normaal gesproken een zak drop zo naar binnen werk.
Lemon cheesecake, caramel macchiato en vanilla latte
Op naar de volgende zak: Vol & Romig. Heb ik er zin in? Nee. Zeker niet als ik de zak opentrek, en er een nóg viezere lucht naar buiten komt dan uit zak 1. D’rop of d’ronder dan maar. Ik begin met de lemon cheesecake. Weet je waar die naar smaakt? Naar een Stepsils-keelsnoepje. Toch durf ik bijna te zeggen dat ik dit het lekkerste dropje vind tot nu toe. Dat frisse heeft ook wel weer wat. Ik voel mijn misselijkheid héél even zakken.
Tot ik de vanilla latte proef. Ik zeg het je… dit is echt NIET TE BEREN. Ik weet dat ik het nog een keer moet proeven voor een eerlijker oordeel, maar alles in mij verzet zich. Dat bittertje van (wat ik denk) die koffiesmaak… Het is gewoon niet lekker. De caramel macchiato is wat beter: zachter van smaak en niet zo bitter als de vanilla latte. Maar nee. Wéér te chemisch gewoon. Bah.
Karamel, banaan en honing
Ik ben de laatste smaaktest aan het uitstellen. Het voelt echt alsof ik mijn organen van binnen aan het kwallen ben. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik inmiddels opgekruld met een dekentje op de bank wil liggen, wachten tot de misselijkheid zakt. Maar ik ben een strijder. En de laatste zak – Zoet & Verfijnd – zou in mijn ogen het minst heftig moeten zijn. Drop met honing kennen we, en karamel en banaan klinken minder chemisch en intens dan cookie dough en vanilla latte.
Mijn strijderschap krijgt meteen een flinke klap als ik de zak opentrek. Daar is-ie weer, die gore chemische geur. Bijna gooi ik de handdoek in de ring. Maar ik zet door. Dropje 1: de honingdrop. Gelukkig, dit is gewoon honingdrop zoals we die kennen. Niks nieuws ook dus. Ik ben blij dat ik niet over mijn nek ga, maar Venco: is dit nou echt een nieuwigheid? Dropje 2 is de drop met karamel. Ik proef inderdaad licht karamel en warempel, ik vind ‘m nog best lekker ook. Zacht van smaak en niet enorm zoet. Tot slot het bananendropje. Dat vind ik een milde variant van de Apenkop. Maar bedenk je even: hoeveel zin heb je in Apenkoppen als je kotsmisselijk bent? Nul. Niks. Mijn zelfrespect én zelfmedelijden groeit met de minuut.
Drop it, Venco
Ik stierf van de honger toen ik begon aan deze smaaktest. Toptactiek, dacht ik, want dan kan ik extra veel naar binnen werken. Het zegt al genoeg dat ik letterlijk na één dropje al misselijk was. Ik geef toe: sommige dropjes zijn nog best oké. De lemon cheesecake drop en het dropje met karamel bijvoorbeeld. Maar over het algemeen kun je deze zakken gewoon lekker laten verstoffen in het schap. Het is gewoon zo verschrikkelijk chemisch allemaal. Je kunt net zo goed een hap uit plastic speelgoed nemen.
En dat terwijl er ‘vrij van kunstmatige toevoegingen’ op de verpakking staat… Venco, wat mij betreft mogen jullie deze smaken droppen. En als jullie me nu willen excuseren, ik ga met een dekentje (en een emmer naast me) op de bank liggen.
Wil je tóch wagen aan dit fiasco? Je haalt een zak voor € 2,59 in huis. Niet achteraf klagen: ik heb je gewaarschuwd.
Lees ook:
