Als je niet tegen het geluid kan van mensen die heel hard eten
Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. Deze week over mensen die heel hard eten.
Ik heb iemand uit mijn familie een keer zo’n bijzondere verklaring horen geven over het geluid dat ze produceerde met eten, dat ik het haar bijna had vergeven. ‘Ik heb hele dunne wangen’, zei ze. Ben je nu ook aan het voelen hoe dun je wangen zijn? Dat deed ik namelijk wel. Wat ik zeg: een hele bijzondere verklaring.
Legaal goor
Mijn wederhelft zegt standaard als ik commentaar heb op het eetvolume: ‘heb je jezelf wel eens horen eten dan?’ of ‘dan zet je de muziek maar wat harder.’ Heel verfrissend werkt dat. Als ik dat daadwerkelijk doe, dan verdwijnt het geluid ook. Het is in mijn leven nooit zo dat ik me langer dan vijf minuten erger aan geproduceerde eetgeluiden. Of je moet van begin tot einde je soep slurpen, dan loop je kans op een klein steekje onder water maar volgens mij is dat helemaal toegestaan onder de soepslurperij. Al mag je dan weer wel slurpen dat het een lieve lust is bij wijn, wat tot legaal goor behoort.
Klein kneuterig worteltje
Ik heb ooit iemand van die kleine schattige worteltjes hóren eten en ik ben zelfs nog steeds een beetje onder de indruk. Het zou me niets verbazen als een decibelmeter van slag was geraakt van het geluid dat geproduceerd werd. Stel je een muisstille werkvloer voor, waar je om de dertig seconden een plastic zakje hoort kraken, waarna een hels kabaal aan vermalerij start. Je ziet dat de collega tegenover de knager zich, dwars door het dempende effect van haar koptelefoon heen, kapot schrikt en bijna van haar stoel valt van het geluid. ‘Lekker worteltje?’, vraagt een andere best wel verre buur haar. Waarna ze blij knikt, zich totaal niet bewust van de dubbele lading die deze opmerking behelst. Ik zou zweren dat het klonk alsof iemand een industriële vermaler aanzwengelde bij elk klein kneuterig worteltje. Wist je dat wij Nederlanders ons vooral ergeren aan eetgewoontes van collega’s? Dat verklaart dit geval dan weer wel.
Huis-tuin-keuken-ergernis
Andersom is ook lastig trouwens. Zo interviewde ik ooit iemand met de aandoening misofonie, dat betekent dat je niet tegen bepaalde geluiden kan en dit betreft nogal vaak de eetgeluiden. Ik durfde nauwelijks te ademen en dat maakt twee uur naar iemand luisteren toch lastig. Zo had ik heel veel zin in een slokje water, maar was ik ineens bang dat ik net zulke dunne wangen had als mijn familielid, en het ineens zou klinken als het kolken van de Niagara Falls. Toen ik weer buiten stond heb ik met heel veel bijgeluid een flesje water opgedronken. Ik zweer je dat een nietsvermoedende voorbijganger even opkeek. Misofonie moet je trouwens niet verwarren met mijn aanstellerij en huis-tuin-keuken-ergernis, want je ervaart daadwerkelijk gevoelens van haat en wetenschappers hebben aangetoond dat bij de betreffende mensch een afwijking te zien is in de hersenen.
Smakken in quarantaine
Smakken of met veel volume eten is wereldwijd één van de grootste eetergernissen. Naast dat je tafelgenoot niks voor zichzelf bestelt maar wel een hapje wil (flikker op joh) of honderd-en-één intoleranties of allergieën blijkt te hebben (waar de eerste dertig jaar van zijn/haar leven niets van te merken was).
Kan het trouwens zijn dat mensen in quarantaine harder gaan smakken? Nee? Ik zou toch zweren dat het zo was.
Lees ook:
