Als je nooit weet wat je moet bestellen in een restaurant
Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Sunday Roast deelt ze haar verwonderingen. Dit keer: als je niet kunt kiezen.
Bij Hotel New York gebeurde me het vorige week weer, aan paniek grenzende keuzestress. Dit overkomt me als er te veel verschillende lekkere dingen op één menukaart staan. Een foodhal is voor mij bijvoorbeeld ook de horror, want ik wil alles eten. Wat ik ook doe, waardoor ik de hele avond door zo’n hal ren.
Alle keuzes weten
Ik opende bij de Rotterdamse klassieker de tegenwoordig digitale kaart, zag iets met pulled chicken wat ik altijd en overal wil eten en dacht dat ik wel klaar was. Tot mijn tafelgenoot zei dat ze een twaalf uurtje nam, want dan kreeg je zo lekker van alles wat. En ineens leek een twaalf uurtje me ook wel wat, terwijl ik normaal helemaal niet van twaalf uurtjes houd.
Mijn tweede tafelgenoot zag een hamburger met een krokant uitje. Zo weinig als ik van 12-uurtjes houd, zoveel houd ik van hamburgers, waardoor ik misschien ook wel een hamburger wilde. De derde aan tafel had nog geen idee, wat ik ook een klein beetje irritant vond, want ik wilde voor ik zelf zou kiezen alle keuzes natuurlijk wel weten.
Gluren bij de buren
Bij mijn buurman op tafel had ik een flink bord mosselen zien staan, waar ik spontaan ook wel trek in kreeg. Al twijfelde ik, want als je in de buurt van de Zeeuwse grens opgroeit dan zijn mosselen in een stad gevaarlijk, maar hé: hier moest het kunnen. Maar met die mosselen kwamen ook weer twee keuzes, die tussen de traditionelere bereiding met witte wijn of die in Pernod en knoflook met room. Eerlijk, het leven is gewoon gemeen als je moet kiezen tussen witte wijn en room.
Stratego aan tafel
Het liefst doe ik als de avond daarvoor bij de Marathonweg. Gewoon je hele tafel vol laten zetten. Maar zo vol dat je een soort Stratego moet spelen voor alles op tafel past. De leukerd in de bediening wilde het liefst aanschuiven, zo lekker vond ze alles zelf ook. Ik ging van een zoete aardappelfrietje met truffelmayo door naar een pizzapunt Margarita om het af te maken met een dim summetje voor ik nog even wat garnalen door de sriracha haalde. Dit soort schizofrene tafelsituaties kunnen me bekoren. Al hielden we wel heel Hollands één zo’n lullige dim sum in een mandje over, die niemand op durfde te eten. Dan ben je toch eigenlijk weer beter af met een bord.
Je tactiek bepalen
Als ik vooraf weet dat de volle tafel geen optie is, dan zorg ik dat ik mijn huiswerk heb gedaan, zodat ik precies weet wat ik wil. Ik probeer dat dan weer niet te zeggen tegen de persoon waarmee ik ga, omdat je anders overkomt als een dwangmatig persoon. Met mijn wederhelft kom ik sowieso nooit in de knel, want hij kiest altijd wat ik kies, omdat hij bang is dat wat hij kiest minder lekker is dan wat ik heb. Zit ik altijd heel safe mee aan tafel.
PS: Ik nam de mosselen in Pernod en heb vervolgens met elk stukje brood dat op tafel overbleef door de room gesopt. Beste keuze ever.
Lees ook:
