Bloedirritant: al die spelfouten op de menukaart
Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Eddie’s Eetergernissen deelt ze haar verwonderingen. Deze week bespreekt ze de pijnlijke spelfouten op de menukaart.
Ooit zag ik op een menukaart een ‘verassende combinatie’ van allerhande ingrediënten staan. In mijn hoofd ontvouwde zich een tafereel van een kok die met een vlammenwerper iets wat mogelijkerwijs eten was op een bord in as legde. Ik ben nogal visueel ingesteld, blijkbaar ook als er sprake is van een spelfoutje op de kaart. Spelfouten op een menukaart, ik vind het een dingetje. Misschien is het beroepsdeformatie of misschien heb ik gewoon gelijk. Gewoon met dubbel r dus – hoewel deze spelling best verrassend was voor een topzaak.
Niet veel soeps
Crab, wat gewoon krab is. Slibtong a.k.a. sliptong. Advocado, vooral niet te verwarren met de echte avocado. Al zou ik bij die laatste sowieso meteen opstaan als ik die ‘d’ te veel zag staan. Als je zo gedachteloos omgaat met de spelling, dan kan het eten vast ook niet veel soeps zijn. Ik vind spelfouten op een menukaart als een moleculair wetenschapper die niks van formules snapt, het hoeft niet mis te gaan maar het kan wél. En als je niet eens fatsoenlijk een ingrediënt kan spellen, hoe ligt het er dan straks bij op het bord?
350 (!) mensen per week
‘Tomaten soep’, nog zo één. Ik snap wel dat je tomaten neemt en iets vloeibaar soeperigs en dat het pas na het pureren tomatensoep is, maar ik zou zo graag al vooráf lezen wat het moet worden. Ik hoor je nu bijna door het scherm denken: “Een kok moet toch kunnen koken, niet spellen. Zit niet zo te bakkeleien.” En ik snap die redenering, maar toch ook weer niet. Het is namelijk een simpele rekensom.
Men neme 35 te verkopen tafels per avond en vermenigvuldigt dit met twee, dat maakt 70 etende zielen. Keer ongeveer vijf. Dat zijn 350 (!) mensen per week die een spelfout lezen, terwijl je het had kunnen voorkomen door het te laten checken door één levende ziel die kan spellen. Eigenlijk is dat gewoon mijn punt. Hoe moet het met al die goddelijke gerechten als je niet eens de moeite neemt om je salespagina na te lopen? Want eerlijk, de menukaart is gewoon keiharde sales.
Yakatori vs. Yakitori
En in the end blijkt ook maar weer dat ik gewoon mijn waffel moet houden, want ik kwam er net bij het googelen achter dat het helemaal geen yakatori is, maar yakitori. Heb ik dat maar mooi al die tijd verkeerd besteld en dat heeft vást een kok ergens opgevangen. Ik denk dat het even pijn deed. Het wordt trouwens nog een hele klus om vanaf nu te turven bij hoeveel restaurants dát verkeerd op de menukaart staat.
Lees ook:
- Eddie’s eetergernissen: dat het eten in het buitenland lekkerder is, maar ik hier woon
- Eddie’s eetergernissen: zo’n omhooggevallen ober aan tafel
- Eddie’s eetergernissen: rondslingerende natte theezakjes
