Bloedirritant: als een restaurant in een kindercrèche verandert

Adeline (roepnaam: Eddie) houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Eddie’s eetergernissen lees je dat laatste. Dit keer: rondrennende terroristjes – ahum – kinderen in een restaurant.

Zojuist spatte er een kleverige siroop van het buurkind met leuke Vans-gympen over mijn tafel en laptop heen. Kan gebeuren, zou je denken, maar het had op zich ook voorkomen kunnen worden. Het kind in kwestie donderde namelijk met flinke vaart voor de derde (!) keer de onbreekbare beker op de tegels van het restaurant. De moeder merkte het opspatten overigens niet, want die was te druk met haar kind in en weer uit en weer in en weer uit de kinderstoel tillen. Als ik het zo ruik was het Roosvicee. Dat vond ik nooit al echt lekker en nog steeds niet.

Klein grut

Mijn moeder drilde mij als peuter al in het keurig aan tafel zitten. Handen boven de tafel, voeten onder je billen vandaan en een poging doen met mes en vork te eten zonder de gebakken aardappels van je bord te schieten. Natuurlijk wilde ik in het rond rennen, aan tafelkleden trekken, me verstoppen achter stoelen van andere gasten en de obers met mayonaise bekogelen. Maar ik deed het niet. Laten we het erop houden dat het ouderlijk gezag mij elke kans op ongein ontnam, dus kleurde ik braaf de kleurplaat onder mijn neus in. Heus niet zielig, want daardoor veranderde ik in het meest gewenste kind in een openbaar etablissement. En geloof me, die zijn er niet veel.

Misschien dat het door de vakantie kwam, maar er waren de betreffende dag veel ouders met klein grut in de weer. Zo belandde ik aan een tafel pal tussen twee uitbundige kinderen die nogal hoog in de energie zaten. Hier was ik trouwens zelf niet lijdzaam tussen gaan zitten, want ik was als eerste binnen. In eerste instantie lachte ik nog naar de twee guitige dingen rechts en links van me, want: kinderen zijn leuk. Tót het krijsen zo overweldigend werd, dat ik mezelf niet eens meer na hoorde denken. Ik was op een bepaald punt zó overprikkeld dat ik zelf gewoon vergat van mijn koffie te drinken. Klote, had ik ook nog koude koffie.

Ongeleide projectielen

Lieve ouders, ik snap dat zo’n ontembaar kind voor jullie nog het meest ingewikkeld is, want de dreumes gaat per slot van rekening ook nog mee naar huis. Maar kunnen we één ding afspreken? Als je kind a la een profvoetballer door de benen van de serveerster heen rent en qua geluid ruim boven de 80 decibel uitkomt, dan is het óf tijd om buiten af te koelen óf tijd om te gaan. Kinderen zijn leuk, kinderen hoeven heus níet als een heilige op hun stoel te blijven zitten, kinderen mogen er zéker zijn. Maar als die kinderen veranderen in ongeleide projectielen, dan is het voor niemand gezellig meer. Het is geen crèche.

Ik hoorde de jonge moeder nog even murmelen tegen haar vriendin dat een echt volledig gesprek er niet meer in zat, maar ‘tijden veranderen’ hè? En terwijl ze haar kind in de kinderwagen ritste en ze de zaak uitliep bleef een onaangeraakte spa rood onverstoorbaar bubbelend op tafel achter. Ik wens haar binnenkort een heerlijke, lange date night, zónder kind.

Lees ook:

• Deze bordjes voor de kinderen zijn een beetje mislukt
• 10 tips voor lussiknie-kinderen
• 35x de meest debiele redenen waarom kinderen hun eten niet opeten