Bloedirritant: uit eten gaan met ongeduldige mensen
Zwiepen met je handen, zuchten, tikken op tafel en uiteindelijk zelfs meppen. Uit eten gaan met ongeduldige mensen is een beproeving voor iedere tafelgenoot. Hou even je gemak!
Tegenover me zat mijn tafelgenoot te zwiepen en zwaaien met de menukaart. Niet naar zichzelf omdat het warm was, ook niet eens naar mij om aandacht te vragen, maar naar de óber. Een ober die (duidelijk zichtbaar) ten onder ging aan de hordes mensen en drukte op het terras. Ik had bijna zelf een dienblad gepakt om te helpen, zo hysterisch was het. Het zwiepen en zwaaien verstomde na een tijdje, maar ging over in een nog ongeduldiger tikken (?) op de tafel.
De zwiepende en zuchtende persoon
Ter begeleiding werd er nog wat gezucht en gepuft en met een uitgerekte nek rondgekeken. Ik zweer je dat er op een bepaald moment zelfs met beide vlakke handen op de tafel werd gemept. Het liefst wilde ik me van mijn stoel onder de tafel laten glijden. En toen gebeurde me iets geks. Ik ga me door dit ongeduldige gedrag in een restaurant zelf namelijk ook een beetje vreemd gedragen.
Begrijp me niet verkeerd, als de zwiepende en zuchtende persoon tot mijn intimi behoorde dan had ik er allang wat gezwiept en gezwaaid, maar dat was niet het geval. En dan gebeurt het dus. Het begint met een vreemd gevoel in mijn onderbuik, daarna ga ik door de plaatsvervangende schaamte schuiven op mijn stoel. Op een bepaald moment probeer ik de boel nog wat te verzachten. Ik mompel dat het druk is, dat we toch lekker zitten en dat het toch allemaal een beetje overmacht is.
Meneertje Ongeduld
Meestal werkt dit trouwens niet bij dit soort verrekte ongeduldige types. Het is toch een beetje zacht- heelmeesters-stinkende-wonden werk, waardoor het lijkt alsof iemand zich alleen nog maar bewuster wordt van het feit dat het lang duurt. En dan breekt het moment aan waarop ik dus heel ongemakkelijk ga overcompenseren. Niet naar Meneertje Ongeduld natuurlijk, die moet zich gewoon kapot schamen, maar naar iedereen die ook maar in het restaurant in kwestie lijkt te werken.
Vriendelijk overcompenseren
Ik glimlach extreem begripvol naar iedereen die langsloopt, schuif behulpzaam servies richting de juiste kant van de tafel, ik zeg toch zeker tien keer te vaak dankjewel en sus het weg als ze iets vergeten. Het is me zelfs een keer gebeurt dat ik veels te vriendelijk zat te knikken naar een passant waarvan ik dácht dat ze in het restaurant werkte. Het meisje keek vervolgens even over haar schouder of daar misschien een bekende van me stond. Zó vriendelijk overcompenseer ik, ja.
Bij je moeder thuis
Natúúrlijk ligt het niet altijd aan de (ongeduldige) bezoekers en duurt iets soms tandjes-takke-lang, maar zelfs dan hoef je je toch niet onbeleefd te gedragen? Ik vraag me altijd af of je dat thuis bij je moeder aan tafel ook deed. Zwiepen met je handen, zuchten, tikken op tafel en uiteindelijk zelfs meppen. Ik weet het niet, maar het enige wat ik dan gekregen had was vermoedelijk een draai om mijn oren en een enkeltje naar bed. Met je gezucht. Als je haast hebt, dan ga je maar een Febootje halen op de hoek.
En anders hou je gewoon je gemak.
Lees ook:
- Koopzegels sparen? Niet jij, maar vooral supermarkten profiteren hiervan
- Vrouw gebruikt frisdrank om met moord weg te komen
- Verschillende soorten sambal op een rij
