Bruine en witte eieren zijn dus niet hetzelfde
Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. Deze week gaat ze wat dieper in, dan eigenlijk nodig is, op bruine eieren en witte eieren.
Ik doe niet moeilijk over Pepsi of Coca Cola, maar geef me een ander soort pindakaas dan die van Calvé en ik begin eerst aan de pot ruiken voor ik een hap durf te nemen. Zo heb je ook Nutella-families en Duo Penotti-gezinnen, Campina-mensen en Zaanse Hoeve-drinkers en Chiquita-banana’s en de merkloze types in het leven. Wat ik eigenlijk wil zeggen is: geef me je voorraadkast en ik zeg je wie je bent.
Een Duo Penotti-meisje
De eerste ochtend bij de familie van mijn vriend moest ik dus ook even slikken op het moment dat de Nutella ter tafel kwam. Ook al eet ik ’s morgens helemaal geen pasta op brood, ik ben en blijf een Duo Penotti-meisje en dan schep ik er het liefst nog het witte deel uit. Maar de vleeswaren kwamen van de slager, dus ik zag deze hick-up door de vingers. Ken je dat gevoel dat als je een koelkast bij iemand opentrekt en heel gelukkig wordt omdat je eigen boter daar staat en de juiste fles cola? Ik wel.
De voorraad moest aangevuld
Toen mijn vriend en ik per boot van Fehmarn (da’s een Duits waddeneiland voor als je niet zo into Duitsland en varen bent) naar Nederland koersten werden onze verschillen pijnlijk duidelijk. Na een tocht met windkracht acht (!) kwamen we eindelijk in de haven. Moe, met de neiging de steiger te kussen, elkaar over de reling te duwen en geen snee brood meer aan boord zetten we voet aan de grond in Laboe. Dat is het Saint Tropez van Duitsland, voor zover Duitsland Saint Tropez-ige eigenschappen heeft. Op naar de super, want de voorraad moest aangevuld. Nogmaals: ik balanceerde emotioneel op het randje, want ik was nieuw in het met storm varen op zee. Ja, je voelt ‘m goed aan: ik ben mezelf aan het indekken.
Het is net roulette
De buitenlandse supermarkt kent al uitdagingen, want wat is een beetje te nassen en wat niet? Je beweegt puur intuïtief van schap naar plank, pakt potten op, draait ze in het rond en zet ze toch maar weer terug. Het is net roulette. Eigenlijk is het enige zekere de versafdeling én je vaste doos eieren. Dacht ik. Tot mijn geliefde zonder gene witte eieren in ons mandje stopte. Witte. Eieren. In mijn familie eten we al jaar en dag bruine eieren. Ik herhaal: ik balanceerde op het emotionele randje van de afgrond. Voorzichtig opperde ik of we misschien bruine eieren zouden nemen… Mijn vriend was net vijf uur zeeziek geweest en keek me aan alsof ik voorstelde om zijn moeder kaal te scheren. Ik kreeg op een beetje boze fluistertoon middenin het gangpad van de Deutsche super een verhandeling over dat witte en bruine eieren hetzelfde zijn. Ik siste terug dat ik toch echt liever de beige-bruine wilde en dat als er geen verschil was we gewoon de mijne konden nemen (raar argument, ja). Ik heb nog nooit zo’n ruzie om de kleur van een ei gehad. Wat zeg ik? Het was de enige keer in mijn leven dat ik ruzie maakte om eieren, behalve toen ik samen met mijn broer stiekem alle gevulde eitjes van mijn moeder in de keuken op had staan eten. Die natuurlijk gemaakt waren van, jawel, bruine eieren.
Concessies
De best wel slimme stagiair van FavorFlav probeerde me vorige week uit te leggen dat de bruine ei-uitvoering een truc is om mensen meer te laten betalen. Ik ben de keuken uit gevlucht, omdat ik niet wil weten hoe het zit. Moraal van dit verhaal: als je samen gaat wonen moet je voorraadkast-technische concessies doen. Je mag drie keer raden welke kleur eieren wij tegenwoordig eten.
Lees ook:
