Confession: ik koop mijn huis op basis van thuisbezorgd.nl
Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. Deze week gaat ze met de billen bloot.
Hoe leuk zou het zijn als ik een soort Nigella Lawson was? Ik zie mezelf al met schort om en wat nonchalant aangebracht bakpoeder in het haar met mijn vingers in de au bain-marie gesmolten pure chocolade in een enorme keuken staan. De werkelijkheid is een beetje anders, vrees is. En daar kwam ik eigenlijk pas echt achter toen ik deze week een bod deed op een huis.
Buiten Amsterdam doen ze nog aan keukens
In Amsterdam heb je het fenomeen dat huizen zonder keukens worden verkocht. Daar durven makelaars dan nog 10.000 euro per vierkante meter voor te vragen trouwens, maar dat even terzijde. Ik deed dus een bod op een huis mét keuken, maar het was dan ook buiten Amsterdam, daar doen ze nog aan keukens. Alleen hoorde ik mezelf zeggen bij het bezichtigen: best groot hè, die keuken, misschien kan daar wel een stukkie af. En ineens was ik zo’n mens zonder waardering voor eten. Het type mens dat van het gemak is, waarvoor koken een opgave lijkt en die poké bowls op het werk laat bezorgen, omdat ze die in het gehucht waar ik woon niet maken (waargebeurd).
Meteen Deliveroo checken
Waar ik bezig zou moeten zijn met kadastrale gegevens, de erfscheiding en mezelf moet bedelven onder hypotheekstuff, daar surf ik naar thuisbezorgd.nl om te zien hoeveel groter het aanbod wordt nu ik dichterbij een medium formaat stad ga wonen. Om daarna meteen Deliveroo te checken om te zien of het op de nieuwe postcode überhaupt een hartslag heeft (wat jammer genoeg niet zo is). Maar ik zie ineens wel opties.
Bezorgtijden gaan van 45 (!) minuten naar 15, dit is uitstekend nieuws, mensen. Ik zie taco’s, ik zie een Papa John’s, ik zie zelfs Vietnamees met een beoordeling waar het water je van in de mond loopt. Ineens heb ik 9 opties om mijn sushi te bestellen, in plaats van maar eentje. Ik kan bij 11 pizzaboeren zo’n goddelijk baksel aan laten rukken. En ze hebben zelfs meer dan de gemiddelde 13 reviews waar ze in mijn dorp aan doen. Twee pieken boven de 3000, dat mag je bijna professionele bezorgers noemen. Ik ga van 16 mediocre ik-zou-er-eigenlijk-niet-live-binnen-willen-kijken restaurants naar 36 ik-kan-zelfs-gezond-bestellen-als-ik-wil bezorgvrienden. 36! Dat krijg ik niet eens in één maand besteld. Mamma mia.
Makkelijk vreemdgaan
Ondertussen vraag ik mezelf nog steeds af hoe het heeft kunnen gebeuren. Ooit stond ik om 7 uur ’s ochtends bij de groenteboer op de markt voor een gunstige pompoen voor in de soep en wist ik wanneer het de tijd was van de romanesco. Ik husselde toppings voor de bruschetta, deed snufjes door vinaigrettes en stond met houten lepels in pannen te roeren. Misschien moet ik die keuken in dat nieuwe huis niet meteen de nek om draaien, maar een kans geven. Zij en ik samen, a la Nigella. Als is het wel makkelijk vreemdgaan met al die bezorgers in de buurt.
Warme noedelsoep met dungesneden rundvlees en huisgemaakte rundergehaktballetjes… Nu al zin in.
Lees ook:
