De kracht van een kaassoufflé in shittige situaties
Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Sunday Roast deelt ze haar verwonderingen. Dit keer: flikker op met je sla, ik wil snacks.
Ken jij van die mensen die niks eten als ze uit hun hum zijn? Die mensen wantrouw ik. Je hoort wel eens van die utopische verhalen dat figuren in één week vijf kilo afvallen door een shittige situatie, ik ben niet zo’n figuur (en ik heb ook niet zo’n figuur). In het geval van shittigheid verdrievoudig ik mijn thuisbezorgdbestellingen, calorieën en eetmomenten per dag. Een klassieke emotie-eter in hart, nieren en bodemloze maag (kaassoufle!). Wat ik trouwens een lullige benaming vind, want het betekent kort door de bocht dat eten je blij maakt en is dat sowieso niet altijd al het doel van eten?
Steek die komkommer maar waar…
Het advies van de zogenaamde expert in dit soort situaties is: eet gezond, want dan voel je je blijkbaar stukken beter. Is me nog nooit gebeurd trouwens, dat ik een komkommer of selderij soldaat maakte en mensen me ineens te verdragen vonden of ik mezelf. Mijn emoties lopen bij dit soort opmerkingen dan ook behoorlijk uiteen. Van ‘flikker op met je sla, ik wil snacks’ tot ‘steek die komkommer maar waar de zon niet schijnt.’ Hoe is het mogelijk dat je de kracht van een magnum of een pizza ontkent in situaties als dit? Dat riekt naar heiligschennis en evangelisatie met een voet tussen de (koelkast)deur.
In rust consumeren
Normaal ben ik gezegend met een opgeruimd karakter, hoor. Ik word niet geteisterd door ochtendsagerijn, ben gemiddeld genomen best blij en ik wil op feestjes altijd als laatste naar huis zelfs als de feestjesgever dat niet wil. Maar ongeveer één keer per jaar heb ik een ochtendhumeur dat een steady twee weken aanhoudt en dan wil ik maar drie dingen: veel eten, veel drinken en dat iedereen me in rust laat consumeren (kaassoufflé!)
Zalig onwetend
Waarom het vet en veel moet zijn als je je ruk voelt? Er moet ge-transmit worden in de bovenkamer om de boel weer wat gelukkiger te krijgen en ik kan me indenken dat een radijsje gewoon niet zo lekker transmit als bijvoorbeeld een glimmende mac and cheese. Net als chocolade, wat allerlei geluksvoordeeltjes schijnt te hebben, ook al vermoeden wetenschappers dat hier flinke sprake is van een placebo-effect. Waar ik helemaal oké en zalig onwetend mee ben, want het werkt dus wat zouden we moeilijk doen?
Uit zelfbescherming
Als die twee weken op aanbreken staan, verandert de atmosfeer hier in huis. Mijn metgezel is nogal fijngevoelig op dit vlak en weet wat er komen gaat, ook al hoef je daar niet perse fijngevoelig voor te zijn. Ik loop rond met een permanente frons waar je een compleet bord met friet tussen kunt klemmen zo diep en kijk om de vijf minuten heel lang en bedachtzaam in de ijskast, daarna in de lekkere la en zelfs even in de vriezer, waar niks in ligt uit zelfbescherming (kaassoufflé!)
Duidelijk gevalletje van kaassoufflé, inderdaad
Het schijnt trouwens dat een symptoom van emotie-eten is, dat je trek hebt in iets specifieks. Nou, specifiek was de trek inderdaad. kaassoufflé-specifiek. Na twee weken willekeurig mijn trek in kaassoufflé te uiten tijdens het ontbijt, in de rij bij de supermarkt en onder het doen van de administratie kwam mijn lievelingsmetgezel thuis met een wit zakje waar de vettige walm me uit tegemoet sloeg. Een krokant in veel vet gebakken blok perfectie dat de suggestie wekt van kaas, maar waar dus geen kaas in zit. Het deed precies wat het moest doen, mij blij maken. Dus flikker op met je komkommer en sla, volgende keer eet ik op dag één meteen een kaassoufflé!
Lees ook:
