De vloek van de vacuüm verpakking
Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Sunday Roast deelt ze haar verwonderingen. Deze week over het gevaar van de vacuüm verpakking.
In het schap van mijn supermarkt lag een heel gezellige aanbieding met drie soorten kaasjes, kneuterig gesorteerd van blauw naar brie. De drie kaasjes zaten ín een plastic doosje en waren zelf ook nog even in een vacuüm jasje getrokken. Nogal veel plastic naar mijn persoonlijke smaak, maar voor een magische drie voor vijf ben ook ik niet immuun. Dus gingen ze mee naar huis ter ondersteuning van de borrelplank met vrienden die middag.
Bloedbad boven je hapjes
Ik draaide wat balletjes van tartaar, sneed stengels van bleekselderij en kluste wat dips in elkaar. Op het moment dat de bel eigenlijk al ging besloot ik de kaas, die natuurlijk al een poosje buiten de koelkast lag te meuren, snel even uit de verpakking te halen. Dit is het gevaarlijkste dat je op zo’n moment kan doen. Eigenlijk zegt de verpakking: ‘kom maar kom maar kom maar, ik zorg dat je nog even een bloedbad aanricht boven je lekkere hapjes en over je verse outfit onder toeziend oog van iedereen’.
Scherpste mes uit de lade
Terwijl je half je vrienden toewuift, zoenen doen we niet meer want: corona, bestudeer je welke hoek van het vacuüm geheel geschikt zou kunnen zijn. Je draait, bekijkt de kaas van alle kanten, zoekt naar een minieme afwijking in het glimmende plastic en komt tot de conclusie dat die er eigenlijk niet is. Daarna begint het waar te prikken zonder heel de kaas naar zijn grootje te prakken. Daardoor steek je als eerste toe op de meest ongunstige plaats met de minste kans op beschadiging en verwijdering van verpakking, waardoor je dit proces aan nog minstens twee zijden van de kaas moet herhalen. Van je af snijden werkt in dit geval sowieso al voor geen ene meter, dus sta je met het scherpste mes uit de lade richting jezelf uit te halen. En dat dan drie keer…
Clubje van productie
Het is als de keukenschaar in de op maat gesealde verpakking. Je koopt zo’n schaar omdat je oude schaar k*t knipt en hoe de hel krijg je die er dan uit hè? Ik zie altijd zo’n clubje van productie voor me boven de ontwerptafel, die dan roepen: ‘ha-ha-ha, en weet je waar we het dan in doen?’ Net als bij de zoveel-dagen-gerijpte biefstukjes trouwens, ook zo’n draak van een ding.
Verpakkingsvrije staat
In Kopenhagen heb je de Jægersborggade, een verpakkingsvrije straat in de wijk Nørrebro. En als ik met gevaar voor eigen leven zo’n verpakking open sta te hakken denk ik altijd wat melancholisch terug aan hoe iedereen daar met eigen bakjes, flessen en zakjes boodschappen ging doen. Al meurt dat in het geval van kaas natuurlijk wel heel je boodschappentas door nog voor je thuis bent.
Ik overleefde deze drie kazen zonder kleerscheuren, maar toen ik nog snel wat in de vaatwasser zette ’s avonds prikte de punt van het kaasmes als revanche nog even kneiterhard in mijn vinger. Kutkaas.
Lees ook:
