Eddie’s eetergernissen: die slappe natte friet in het zuiden van Europa
Adeline (roepnaam: Eddie) houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Eddie’s eetergernissen lees je dat laatste. Dit keer: slappe frieten op je vakantieadres.
Of het patat of friet is, dat wil ik even in het midden laten. Zo begon ik mijn leven ooit met patat en stapte door een verkering met een Brabander over op friet. Dat kan dus ook, in plaats van een burgeroorlog over hoe het hoort. Maar ik móet de frieten van zuidelijk Europa wel met je bespreken. Ik ben net terug van twee maanden onder de Griekse zon en ik heb weinig te klagen, behalve dat ik nog nóóit zoveel slappe frieten voorgeschoteld kreeg als daar.
De slappe, natte, vieze treurnis. Het is onbegrijpelijk.
Niks van te bakken
In die meer dan twee maanden dat ik mezelf voorzag van een patatteke hier en daar bungelden ze er overal net zo treurig bij. Je zag de ellende al vanuit de verte aankomen. De ober kwam met flinke pas richting tafel, zwiepte wat met een bordje friet en aan de lichtgele, ongebakken kleur wist je het al. Dit is gewoon níet te kanen.
Met een beetje pech kreeg je het ónder de rest van je eten geserveerd, waardoor ze niet alleen slap waren maar ook nog jus-ig. Ja, ik zei toch al dat het echt heel erg was. Het lijkt potdomme wel alsof slappe friet een mediterrane specialiteit is.
Lekker glazig en doorweekt
Nu is slap natuurlijk al een doodzonde, maar nát is nog net een beetje erger. “Wat voor friet?” “Nou, doe maar lekker glazig, goed slap en als het even kan ook doorweekt graag.” Bij de slappelingen heb je namelijk nog wel eens een klein gelukje dat onderin de schaal nog wat knapperige ongelukjes te vinden zijn. Maar als die dan óók nog NAT zijn, dan is er werkelijk niks meer van die friet te bakken.
60 keer uit eten
Ik heb één, ik herhaal één tent op het hele eiland gevonden waar ze okay-ish waren. Bedenk je even dat ik pak ‘m beet 60 (!) keer uit eten ging, meestal met de lunch én het diner. Ik heb me volledig overgegeven aan de goddelijke gift van de mediterrane keuken inderdaad. Mijn spijkerbroek past ook in de verste verte niet meer dicht, maar dat is voer voor een andere keer.
Of misschien is dát het wel? Alles wat je in je mond stopt is daar zo godvergeten verrukkelijk dat de friet niet meer uitmaakt. Het is pure zelfbescherming, want anders past er natuurlijk wel meer niet meer dicht dan de bovenste twee knopen van je jeans.
Hoe dan ook, ik vind het een slap excuus.
Lees ook:
- Als je gruwelt van stukjes in je eten
- Waarom sommige mensen geen gebruik zouden mogen maken van een zelfscankassa
- Het goorste eettafereel in een restaurant óóit
