Eddie’s eetergernissen: het gevecht met de vershoudfolie

Adeline (roepnaam: Eddie) houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Eddie’s eetergernissen lees je dat laatste. Dit keer: het eeuwige gevecht met de vershoudfolie.

Vroeger, toen ik in de horeca werkte (en alles ook gewoon nog open was) hoorde ik de souschef vaak heel hard roepen: “Laat me los, laat me los, laat me los.” Je zou denken dat iemand hem in een onmogelijke houtgreep hield, maar nee. Hij riep dit tegen de vershoudfolie en als je deze bewuste folie gebruikt, dan weet je dat het waar is.

Ferm foliën

Vershoudfolie is de duivel in de keuken. De rol lijkt onschuldig zo in dat kartonnen jasje, maar dat is het verre van. Met een beetje pech heb je extra veel folie en is het 50 meter doffe, opgerolde ellende. Het lijkt alsof de folie speciaal gemaakt is om iedereen die het aanraakt vast te pakken en nooit meer los te laten. Het plakt aan alles waar het niet aan hoort te plakken, inclusief aan zichzelf. En het plastic frummelt standaard waar het vooral níet hoort te frummelen.

Het lullige is dat je (ik) vershoudfolie vooral gebruikt om iets eens ferm in te foliën. Als in: strak, glad en zonder rimpels of luchtbubbels. Dit is gewoon godsonmogelijk. Als je te hard aan de folie trekt scheurt het af, terwijl het echt nooit scheurt op de ribbelrand waar het op hoort te scheuren, en als het te losjes is dan is het laf gefolied. De verrekte folie laat zich met geen mogelijkheid dwingen.

Stél dat het werkt?

Nu we het toch over dat scheuren hebben, mag de bedenker van dit lullige kartelrandje de rest van zijn/haar leven folietjes over deze randjes afscheuren? Alsjeblieft, dankjewel? Met een beetje geluk begint het goed, ook al rekt het plastic een petit peu uit, met neurotische precisie probeer je het voorzichtig langs de rand te halen, maar nee. Het lukt nooit. Uit frustratie doe je het met snelheid, maar helaas. Hard aan de folie rukken dan? Ook niet. Het is fysiek onmogelijk om als mens zijnde plastic langs de rand af te scheuren. Als laatste redmiddel heb ik het wel eens met een schaar geprobeerd, maar eigenlijk wil ik daar niet eens over praten.

In de vriezer

Deze week hoorde ik iemand roepen dat je de rol in de vriezer moet leggen. Ik vind dit een bijzonder onpraktische plek voor een rol vershoudfolie, maar stél. Stél nou dat dit werkt? Ik droom sinds deze mogelijke oplossing van het plastic dat zich met gemak van de rol laat rollen en als een mes door boter langs het randje zakt. Stel je toch eens voor…

Vershoudfolie is trouwens ook de reden dat ik me altijd beroep op de gunsten van aluminiumfolie. Maar sinds kort weet ik dat dat de twee kanten van aluminiumfolie ook écht ergens voor dienen en nu is die rol ook niet helemaal meer wat het ooit was.

Lees ook:

• Eddie’s eetergernissen: van die mensen die niks lusten
• Waarom sommige mensen geen gebruik zouden mogen maken van een zelfscankassa
• Het goorste eettafereel in een restaurant óóit