Eddie’s eetergernissen: mensen die zeuren over vliegtuigeten
Adeline houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Eddie’s eetergernissen deelt ze haar verwonderingen. Dit keer: over mensen die altijd lopen te zeiken over het eten in het vliegtuig.
Voor me op het kuttige, kleine tafeltje ontvouwt zich een tafereel van geurige pasta met on the side een tapenade, wat olijven, een stukje kaas en voor de liefhebber een vers afgebakken broodje. Als je niet beter zou weten dan denk je dat ik in Italië zit, maar nee – ik bevind me in een vliegtuig. En ik heb niet alleen last van vliegschaamte, maar ook van vliegtuigeten-schaamte. Ik durf namelijk bijna niet hardop te zeggen dat ik dit best wel te nassen vindt.
Blokje kaas uit de Beemster
Inderdaad, sommige dingen op het dienblad zou je je huisdier nog niet voeren. Zo heb ik hier voor me twee gevulde paprika’s die ik niet helemaal vertrouw. Maar de soort van Italiaanse olijf en dat blokje kaas uit de Beemster waren niets om over te klagen. Als hoofdgerecht kreeg ik tortellini pommodoro, dat klinkt misschien wat te fancy voor het pastaatje met kaas en tomaat dat het in werkelijkheid was, maar het was vooral gewoon goed te eten.
En voor wie altijd zit te zaniken over het vieze vlees, inmiddels krijg je ook gewoon de keuze tussen vega en iets dat naar kip smaakt. Daar valt eigenlijk ook al niet over te muggenziften. Je hebt trouwens ook mensen die dat warme broodje afslaan, voor hen heb ik een boodschap: jullie zijn niet goed, want dit is misschien wel het lekkerste van alles.
Riant vliegtuigmaal
Als ik íets moet noemen waar ik un poco teleurgesteld in was, dan moet ik de cola zero noemen. Je zou denken dat zoiets uit blik niet mis kan gaan, maar dat liep even anders. In de lucht krijg ik altijd onweerstaanbare trek in iets limonadeachtigs met prik. Bij mijn riante vliegtuigmaal bestelde ik daarom iets met koolzuur. Het resultaat was magertjes. Ik kreeg maar drie kleine slokken in het kleine glas en nu heb ik zo mogelijk nóg meer zin in koolzuur. Het andere dat me zou kunnen ontstemmen is de wetenschap dat ze twee rijen voor me in de businessclass een menuutje van de Librije*** weg aan het scheppen zijn onder begeleiding van een glas champagne. Maar dan had ik maar daar moeten gaan zitten.
Vriendelijk lachende bediening
Maar nee, dan van die zure zeikerds die vliegtuigeten te min vinden. Het is te zout, wat moet want anders smaakt je eten naar niks in de lucht. Het is te weinig, het is raar samengesteld, maar het is vooral het feit dat het vliegtuigeten is. Mensen kinders, wees blij dat je op 11.000 meter hoogte iets fatsoenlijks en warms te eten krijgt. Dat ze je daar zelfs een glas wijn of bier bij geven als je dat wenst en dat ze dat ook allemaal glimlachend doen. Ik zeg je: zulke vriendelijk lachende bediening vind je in de Amsterdamse horeca niet meer. Je zou bijna een vlucht boeken om het weer eens te ervaren.
Uiteraard hebben we het nu niet over die gore, kleffe broodjes met plastic kaas en sandwiches nat van de salade die je mag kópen op lijnvluchten binnen Europa, want die zijn gewoon niet te kanen. Eerlijk: het is dat ik op zo’n reisdag in een bodemloze put verander die maar blijft echoën wat je er ook ingooit, anders zou ik het nog niet opeten als ze me ervoor zouden betalen. Maar verder moet ik gewoon niet zeuren en jij ook niet.
Lees ook:
- Eddie’s eetergernissen: van die restaurants waar je veel te veel eten krijgt
- Waarom sommige mensen geen gebruik zouden mogen maken van een zelfscankassa
- Het goorste eettafereel in een restaurant óóit
