Eddie’s eetergernissen: smaakcombinaties die nérgens op slaan
Adeline (roepnaam: Eddie) houdt van eten, veel en vaak, en zowel thuis als er buiten. Nu gaat dat vaak goed, maar soms ook niet. In de serie Eddie’s eetergernissen lees je dat laatste. Dit keer: van die smaakcombinaties die nérgens op slaan.
Sinds de chocolade met karamel en zeezout ben ik stukken flexibeler in mijn smaakcombinaties. Maar je kan ook gewoon te ver gaan. Die smaakcombinaties moeten we even bespreken, met wederom het enorme risico dat ik nooit meer ergens uitgenodigd word voor een etentje. Maar in de hoop dat ik nooit meer een schizofreen diner voorgeschoteld krijg.
De verwarring compleet
Wáárom zou je het in godsnaam niet bij één regio of keuken houden als je een maaltijd op tafel zet? Ik begrijp er niks-nakkes-nada van. Zo kreeg ik pas hummus bij een focaccia en dit voelde zo ongepast. Niet omdat het vies is, het is vast een beetje lekker, maar het is zo onnodig. Je hebt goddelijk flat bread om met je hummus doorheen te dweilen, net als dat je een prima pesto hebt om je focaccia in te dopen. Hoezo die volmaakte orde in de war brengen? Waarom denken dat jij het beter weet dan de makers? Doe het gewoon maar niet.
Tikkeltje obsessief
Ik word altijd al onrustig als de oorsprong van een keuken niet te ontdekken valt op tafel. Het liefst zie ik in één oogopslag waar ik mee te schaften heb. Het maakt niks uit of het om lunch, borrelplank of diner gaat. Asian? Lekker. Libanees? Verrukkelijk. Frans? Bon! Van een bring your own-feestje zónder thema raak ik ook meteen in paniek. Een tikkeltje obsessief begin ik ruim van tevoren te vragen wat al die losse flodders dan wel niet denken mee te nemen, zodat ik zelf eventueel-misschien-mogelijk de connecties tussen al die gerechten kan leggen. Wat natuurlijk nooit lukt. Waardoor ik met een nóg schizofrener boodschappenlijstje eindig.
Rug aan rug
Nu moet ik eerlijk bekennen dat mijn hoofd al van de wijs raakt als ik nog drie slokken wijn heb en het dessert al op tafel staat. Ik ben in staat om het ijs te laten smélten, zodat die twee smaken niet door de war raken. Het helpt trouwens wel als je me vooraf meldt dat ik een-reis-rond-de-wereld ga eten. Niet dat ik het dan wel in mijn hoofd zou halen om hummus op mijn focaccia met Italiaanse kruiden te smeren, dat behandel ik nog steeds in fases, maar mijn verontwaardiging is net wat minder groot. Een buffet is trouwens wél de hel. Vooral als de makers niet het fatsoen hadden om één thema aan te houden. Dat je lasagne dan zo rug aan rug ligt met een wienertje, gatverdamme.
Mijn eigen vriend
Maak me wijs dat je een chef-kok bent en de divine connectie tussen deze twee kent, dan hoor je me trouwens niet meer. Maar het geeft meteen ook maar aan tot waar mijn voedseltolerantie gaat. Als een chef al niet bedenkt om de Indiase keuken te mengen met de Italiaanse, waarom zouden jij en ik dat dan in hemelsnaam doen? Punt gemaakt.
En net nu ik dacht dat ik het thuis een beetje veilig en onder controle had, vroeg mijn vriend of ik lekker wat naan bij de Griekse hapjes wilde. Sma-ke-loos.
Lees ook:
- Eddie’s eetergernissen: van die mensen die niks lusten
- Eddie’s eetergernissen: het gevecht met de vershoudfolie
- Het goorste eettafereel in een restaurant óóit
